Schuldgevoel en een slagroomsnor
Ik ben dol op koffie drinken en verhalen schrijven in koffietentjes. Het ruimt zo lekker mijn hoofd op, want door de week heen ontstaan er allerlei blogs in mijn bovenkamer. De meesten krijgen niet het predicaat ‘hier heeft de ander wat aan’. En toch blijven ze dan wel stiekem hangen. Sinds kort heb ik daar een oplossing voor en staat er een grote pot op tafel waar ik de hersenspinsels in stop. De verhalen die blijven hangen gaan mee naar de koffieshop en die schrijf ik het liefst dus daar. Op een plek waar beweging is. Warm en vol met de geur van appeltaart en ruimte voor nog meer verhalen.
Als ik daar dan zit, komt mijn onhebbelijke gewoonte omhoog om weg te dwalen en verhalen te bedenken bij de bezoekers. Dat stelletje dat nog niet weet dat het een stelletje is. De dames die roddelen tot een kunst hebben verheven en natuurlijk degene met de laptop. Werken ze, schrijven ze ook verhalen? Heerlijk. Maar het meest gelukkig word ik als ik een verhaal hoor. En deze vind ik prachtig. Ik denk steeds dat dit verhaal gewoon gehoord moet worden. Dat ik gewoon de juiste vrouw op de juiste plek was. Het verhaal had mij nodig.
Zaterdagochtenden
Naast mij zitten een leuke dame en een frisse jonge vent. Zij keurig in maatpak en hij een hipster, baardje en een goede kop. Ze zitten naast elkaar, dat vind ik leuk. Meestal zitten mensen tegenover elkaar, maar zij niet; zij zitten samen op de bank. Ik daarachter. Dan zegt hij ineens “bedankt mam!” En na een korte stilte: “Thanks voor de mooie herinneringen. Ik weet dat jij je schuldig voelt dat je zo hard moest werken en daarom niet zoveel tijd voor me had. Ik weet dat je altijd wankelde tussen mij en je arbeidsethos. Dat je dacht dat ik te kort kwam. Ik weet het en voelde het steeds. Maar weet je mam, als ik aan vroeger denk, dan denk ik eigenlijk alleen maar aan de zaterdagochtenden. Dat we eerst naar de markt gingen, kaasjes kopen en heel veel bloemen. En daarna warme chocomel met slagroom en appeltaart in het koffiewinkeltje van Ome Nol. Altijd als ik een vrouw zie met een jochie in het koffietentje, denk ik aan jou. Weet je dat ik daar nog steeds binnenstap als ik een momentje van melancholie voel? Geeft me zo’n warm gevoel, mam.
Je zou me zo gelukkig maken als je je daar vrij van maakt, van dat schuldgevoel Echt hoor. Ik zie mezelf daar steeds weer zitten, met altijd die slagroomsnor. Altijd hetzelfde grapje. Maar weet je, dat maakt mijn jeugd zo waardevol; quality time en het ritme. Weet je wel hoe belangrijk dat was voor me?”
Zo groots door het kleine
De tranen vonden een weg over haar wangen. Ik slik! Oh jongens wat een liefde, zo groots door het kleine. Ik vraag niet of ik het mag schrijven, het zou de betovering verbreken en ik zou moeten vertellen dat ik luistervink was. Ik besluit het gewoon te schrijven, omdat veel vrouwen zo worstelen met schuldgevoel. Alsof het nooit genoeg is. Maar dit verhaal – het verhaal van een jongen met appeltaart en een chocoladesnor en een arm om zijn moeder – maakt het zo zacht.
Dus, ben jij een moeder met een worsteling? Weet dan dat werkelijke aandacht magisch is. Ik wens je op een dag een goed gesprek met je zoon, appeltaart en allebei een chocoladesnor. Ik wens je een mooi ritueel.
Wat de kleur bruin voor je doet
Bruin is de kleur van warmte, tradities, ritme en structuur. Voor hem gaf het veiligheid in de vorm van ritme, thuisbasis en chocola:). Voor haar stond het voor hard werken en het stoeien tussen de vrijheid en het verantwoordelijkheidsgevoel. Voor haar heeft bruin dus niet altijd dat fijne gevoel en voor hem juist wel. Wat ik je dus graag mee wil geven is, voel altijd wat een kleur voor jou doet en neem dan de algemene beschrijving erbij. Leer jezelf en je gevoelens beter kennen door ze kleur te geven. Zo maak je het leven kleurrijker en waardevol.
Er staan nog hele fijne andere verhalen vol betekenis van kleur, verdieping en verrijking voor jouw persoonlijk leven voor je klaar. En ik leer je graag deze taal ook. Check HIER in en gun jezelf elke dag inzicht en inspiratie
Met Lie(f)s
