“Ze komt van ver, heel ver. Als kind was ze voorbeeldig aan de buitenkant. Haar moeder had het maar met haar getroffen. Fijne cijfers, vriendinnetjes en een plan voor de toekomst. Ze ging eerst juf worden en dan moeder. Maar ergens op de PABO liep het anders. Niet aan de buitenkant… Welnee, haar moeder was nog steeds even trots. Maar aan de binnenkant voelde ze leegte, althans dat woord kon ze er later aan geven. Ze vond de liefde van haar leven, ging samenwonen, trouwen en ze werd zwanger. Toen er na de geboorte van de derde weer ruimte was voor haar, voelde alles leeg. Heel leeg. En dat had ze niet zien aankomen. Ze had toch alles?
Ze had alles, maar het voelde niet als van haar. Ze was het plan van haar moeder gaan volgen, daarna het plan van de liefde en daarna het plan van haar hoofd. En daarna……Daarna is nu.
Haar nu, haar plan, haar routeplanner, haar road to ‘I don’t know’. Wachtend op haar bagage in het land dat ze zomaar prikte, ziet ze het verleden aan haar voorbij gaan. Haar leven, de laatste gesprekken thuis met haar meiden en met haar lief. Het gebedje bij haar moeder aan het graf en zelfs de aandachtig luisterende tieners uit haar klas. Uiteindelijk zijn alle andere passagiers vertrokken, de koffers zijn van de band, behalve die vrolijke turquoise rugzak. Die rugzak waar de douanebeambte al vragend naar staat te kijken nu hij voor de achtste keer voorbij komt. Turkoois de kleur van avontuur, je eigen weg en wijze en soms van de weg alleen. Ze staat op en loopt met lege handen weg. Laat alles achter. En zo begint haar verleden, haar bagage, zelfstandig en volledig losgelaten aan nog een ronde. Ze laat het. Alleen haar paspoort, portemonnee en mobiel gaat met haar mee.
Ze stapt de draaideur van de airport uit en wordt verwelkomd door een vrolijke zon. Ze lacht terug. Na nog een laatste appje naar huis: ‘Lieverds, over 6 maanden sta ik weer Schiphol. Dank voor de mogelijkheid voor mijn eigen expeditie. Luv you’.
Voor haar was het kwestie van volledig loslaten, voor mij was het ooit stap voor stap. En daardoor leerde ik dat elke dag een stapje zetten transformatie en het veranderen van je leven mogelijk maakt. Behapbaar als de stappen die zij maakte in turkoois, te groot zijn. Kies wat je past. Vaak als we het te groot maken, doen we het maar niet en stagneert dat wat wil groeien en tot bloei wil komen.
Wil jij jezelf ook beter leren begrijpen? Dat kan, door de diepere betekenis van 17 verschillende kleuren te leren. Zodat je het ook kunt toepassen in je leven en daarmee het verschil kunt maken. Lees HIER snel verder over een eerste stap.
Met Lie(f)s
