Wat doen we met het servies van hun trouwen?

Een herinnering die me meeneemt naar mijn ouders
Het is een tijd van oogsten, vieren, dankbaar zijn en van kaarsjes branden. Een tijd waar we stiller zijn. Tenminste, ik wel. Mijmeren, melancholie en een beetje dromen en herinneringen ophalen. Waar ben ik dankbaar voor en voor wie ben ik dankbaar?  Een herinnering die me meeneemt naar mijn ouders die naar de andere kant zijn, maar waar ik vaak nog eventjes contact mee voel.  Een ode aan toen. En dat doen we met elkaar.


Afscheid van bijzondere dingen
De dag dat we afscheid namen van het huis van mijn vader en moeder was gelijk de dag dat we ook afscheid namen van al die typische spulletjes. Niet van meubels en kleding, maar van die bijzondere dingen. De kom waar we cakebeslag in maakten, mijn moeders breitas met die ene half gebreide sok, maar ook de stapeltjes met boodschappenbriefjes. We hebben allemaal een mooie doos gevuld met die dierbare herinneringen, die typische dingetjes. Supertrots was ik dat we dat goed deden. Zonder veel gedoe, maar met een lach en een traan was de verdeling een waardevolle ervaring. Of misschien geen verdeling, maar eerder een binding.

 

Het zondagse servies
Behalve dat ene, dat magische mooie symbool voor warme herinneringen; feestelijke gelegenheden, zoals kerst, de zondagen en je eerste communie. De speciale dagen waarop zoete spanning in de lucht hing. Samen met een mooie jurk en de geur van verwachting. Het zondagse servies, het servies van hun trouwen…
Wat te doen met het servies? Want dat mocht niet verdwijnen. We wilden heel graag dat het bij elkaar zou blijven, net als wij. De mooiste oplossing was dat het naar het oudste kleinkind zou gaan, zodra hij op zijn beurt zou uitvliegen. Dat bleek toch niet zo’n goed plan, want neeflief ging studeren en wonen in een Rotterdams studentenhuis. Heerlijk leven en vrij zijn, maar of het servies daar zou floreren? Zou moeder Anna dat kunnen waarderen? Nou?

 

Bij elkaar blijven
De oplossing waar we het al snel over eens waren, is een wonderschone. Het servies mocht bij elkaar blijven! Een keer per jaar komen we samen en eten we van zondagse porseleinen bordjes. Dan delen we met elkaar de heerlijkste gerechten, verhalen en herinneringen. Om de beurt organiseren we een etentje en zo reist de koffer met servies steeds mee. We waren al eens in kelders voor een workshop, op sjieke locaties waar de kelner serveerde op onze bordjes van weleer. Het servies was onderdeel van een moorddiner, een speurtocht en zelfs op de bowlingbaan met aansluitend gourmet was het warm. Het servies is nog heel en onze familie ook. Zo zien we het graag en zo gaan we door. Er schuiven nieuwe familieleden aan en we maken nog meer herinneringen. En altijd met een bubbeltje, een ode aan hen.

 

In tijden dat het donker is in het leven, of gewoon vanwege de tijd van het jaar, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik hier aan denk. En de betekenis van het porselein zijn een heerlijk toetje, wit de kleur van vergeven, eenvoud en van nieuwe wegen helpt bij rouw. En de zilveren versiering geeft inzicht en maakt alles lichter. Dat zijn de prachtige eigenschappen van de kleuren van ons zondagse servies, helpende, helende en stralende kleuren. Zoete herinneringen maken het leven mooi. Ook na de dood.

 

En hoe werkt het voor jou? Voor wie of wat steek jij een lichtje aan?

Met Lie(f)s