Ik ben in de gelukkige omstandigheden om de meest mooie verhalen te horen. Ze komen op mijn pad via gesprekken en berichten in mijn mailbox. Ik geef ze heel graag door ter inspiratie om onze dag te kleuren. Ik wil je vandaag het verhaal vertellen van Anne, die haar droom na 50 jaar tot leven bracht.
Niet zomaar een dag
Eindelijk is het zover, de dag dat Anne aanschuift voor een visionboard. Niet zomaar een dag. Steeds kwam er iets tussen om werkelijk deel te nemen aan deze VIP-dag, waar je aandacht schenkt aan je verlangen en daar vorm aangeeft. De dag dat je als het ware een instagram van je ziel maakt. Een dag die ertoe doet. Bij Anne kwam het er maar niet van en dat het telkens anders gaat is misschien wel de rode draad in haar leven. Steeds is er iets belangrijker dan zijzelf en schuift het andere, of een ander, tussen haar en haar werkelijke meisjesdroom. De vorige Visionboard-dag vervolmaakte ze de 3 uur durende autorit niet vanwege de enorme file. En eerlijk gezegd, het besluit om zich aan te melden was ook niet van de een op de andere dag genomen. Beslissingen nemen is voor Anne lastig, met name die voor haar droom en verlangen van wat ze werkelijk wil en zo graag doet.
Later als ze groot was…
Vroeger droomde ze ervan om juf te worden, net als Roos. Juf Roos was haar alles. En hoewel het meer dan 50 jaar is geleden, de klas staat haar nog helder voor de geest. Hoe het voelde, de geur, de kleur… alles. Ze wist ook precies hoe haar klaslokaal eruit zou zien als ze later groot zou zijn. Met mooie platen op de muur, een hoekje met alleen maar boekjes, veel kleur en vooral roze. En ze zou de liefste juf ooit worden, net als juf Roos.
Mijn tijd
“Maar zover is het nooit gekomen, Anne-Lies” zei ze. “Het verlangen is altijd gebleven, latent aanwezig, dat blijkt ook uit haar visionboard, als ik zo kijk. Anne vervolgt: “Ik voel aan alles dat het nu pas mijn tijd is. Niet meer voor de klas, maar wel aan tafel. Niet mijn kennis, maar mijn levenswijsheid is wat ik nu mag delen. Mijn gevoel voor schoonheid, het leven van alledag een beetje mooier maken voor de ander mag blijkbaar nu pas tot leven komen. Of wellicht weet ik het nu pas op waarde te schatten en mezelf te zien. Ik weet niet wat er in de lucht hangt of wat jouw mail in beweging heeft gebracht. Het lijkt wel de week van de waarheid.”
Dit gaat mij niet gebeuren
Anne vertelde verder: “Ik wil je graag nog iets vertellen. Deze week wandelde ik langs de Vecht en ik zag een roosje op het pad liggen. Ik raapte het op en zag dat het voor een groot deel nog in de knop zat. Ik bekeek het goed en dacht dat het vast een roze roosje zou zijn geworden. Als het tot bloei was gekomen. Maar weet je Anne-Lies, het was dor en droog. In de knop al overleden, het roosje was niet tot leven gekomen. En al ben ik bijna 60, dit gaat mij niet gebeuren.”
“I am going to make everything around me beautiful – that will be my life.”
― Elsie De Wolfe
Ze stuurde me fotos van haar workshop, een prachtige tafel met inspirerende boekjes, bloemen en vooral haar wijsheid. Wijsheid die het nodig had om klaar genoeg te zijn om te schenken aan de wereld en een signaal in de vorm van het roosje.
Roze
Roze is de kleur die Anne naar huis laat gaan met blossen op haar wangen en een gevoel van onbevangenheid. Die haar helpt alles een beetje mooier te maken om haar heen en zichzelf dat toe te staan, kwetsbaar te zijn. De kleur die haar helpt de ander een comfortabel en veilig gevoel te geven. Waar ze met zachte hand je uitnodigt om vorm te geven aan dat wat belangrijk is voor jou. Ze weet immers als geen ander hoe belangrijk dat is.
Kies jij ook voor volle bloei en een visionboard. Geef je dan HIER op. Liever elke week kleur op de digitale deurmat? Schrijf je dan HIER in
Met Lie(f)s
Gerelateerde blogs
Die ene jeugdherinnering die mijn toekomst kleurde
Weet je nog je antwoord op de volgende vraag (die iemand je vast weleens stelde): Welke jeugdherinnering is nu nog van invloed op je leven? Een moment dat is blijven kleven en heel stiekem nog van invloed is op je gedrag nu. Misschien wel groter dan je ooit voor mogelijk houd. Super als het een mooie herinnering is, maar minder fijn als het je in de weg staat om te genieten of je te ontwikkelen. En dat is wat ik zo fijn vind aan persoonlijke ontwikkeling… je kunt het verhaal herschrijven, het fijner maken als het toen niet zo fijn was. Mijn invloedrijke jeugdherinnering Als ik mijn ogen sluit en in gedachten terug ga naar die tijd, dan zie ik haar staan, 4 jaar en ontzettend dapper. Een kleuter in een mooie jurk. Ik neem je even mee naar mijn kindertijd en voor het eerst alleen op verjaardagsvisite. Niet bij …
Ik maak geen goede voornemens, ik maak een visionboard!
Goede voornemens, zoals 10 kilo afvallen, stoppen met roken, meer sporten… Ik heb er niets mee. Allemaal beloftes en afspraken met jezelf die je vanuit je hoofd bedenkt en vanuit ontevredenheid. Wel ben ik voorstander van het waarmaken van mijn dromen en mijn missie. Dat gaat namelijk over het uiten van je diepste verlangens: van binnen naar buiten. Hoe ik dat doe, dat leg ik je uit in dit artikel. Ik heb een hele fijne manier gevonden om voorbij te gaan aan die goede voornemens: knippen, scheuren en plakken alsof het een lieve lust is. Plaatjes lonken naar je en schreeuwen: neem mij, ik wil, ik ben je verlangen. Visionboards en moodboards helpen mij verder. Plaatjes zeggen immers meer dan 1000 woorden en je hersenen werken het meest krachtig met beelden. Ze laten je zien waar jij je prettig bij voelt en waar je naartoe reist. Dromen visualiseren Ik heb dromen. Dromen …
Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken
Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken, voordat de wereld verregent. Mensen die zomervliegers oplaten als het ijzig wintert, en die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken. Die mensen moeten er zijn. Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van het kerkhof ijsjes verkopen, en op de puinhopen mondharmonika spelen. Er moeten mensen zijn, die op hun stoelen gaan staan, om sterren op te hangen in de mist. Die lente maken van gevallen bladeren, en van gevallen schaduw, licht. Er moeten mensen zijn, die ons verwarmen en die in een wolkenloze hemel toch in de wolken zijn zo hoog ze springen touwtje langs de regenboog als iemand heeft gezegd: kom maar in mijn armen Bij dat soort mensen wil ik horen Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt in grote …
Waarom zoveel vrouwen last van straalangst hebben.
Onlangs had een klant van mij een heftige confrontatie met de kleur geel. Door een ‘gele opdracht’ te doen uit mijn coachprogramma, ontdekte ze dat ze zowel in huis als in haar kledingkast geen geel had. Niets, nada, noppes. Waarom was dit zo confronterend voor haar? Als klein meisje was ze dol op geel. Mooi boterbloemgeel! Haar kamertje was geel, haar barbies in het geel en altijd die gele jas. Een zomerjasje tot op de draad versleten. In haar puberteit ging ze voor heldergeel. Een slimme meid, die koos voor de kleinkunstacademie en op haar toekomst was voorbereid. Ze was altijd een stralend middelpunt in het leven van zichzelf, de familie en eigenlijk de wijde omgeving. Zichtbaar en zelfbewust op weg naar haar toekomst als podiumtijger. Maar nu, zo realiseerde ze zich, was er van dat meisje en de jonge vrouw vol idealen en focus op de toekomst weinig over. …