Een reis zonder koffers die ik maakte (en wat die mij bracht)
“Ja, eindelijk” roep ik hard in de auto terwijl ik mijn handen warmblaas en wacht tot de ruit weer zicht geeft. Wat een kou ineens. En terwijl de condens langzaam oplost, lost ook het vraagstuk met dit heerlijke nummer op de radio op; het antwoord is gewoon Reveal life’s mystery van Matt Simons (Catch & Release).
Geen rijtjes, maar verschuivingen
Het is de tijd van het jaar dat het terugblikken begint. En weet je wat mij nu opvalt? Dat het geen rijtjes zijn, maar eerder verschuivingen die voelbaar zijn bij mensen. Intens, maar waar. De juiste woorden zijn nog niet gevonden. Onbestemde gevoelens zeker wel, en het lijkt of we allemaal weten: je kunt er niet meer omheen. Dat vind ik ook zo opvallend deze keer. Mensen wíllen er ook niet omheen. Er is nog geen bestemming en dus ongeadresseerd, omdat het de bedoeling is even in het ongewisse te zijn. Om in het mysterie zijn.
“Honor is the space between no longer and not yet.”
Dat is wat 2025 vraagt. In de teksten van anderen lees ik ook steeds hetzelfde; over dat het jaar van de slang: je huid afleggen. In de numerologie is het een 9: afronden, loslaten, iets voltooien. In mijn eigen vakgebied kleurpsychologie sluit de cirkel van 2025 zich in goud, met haar wijsheid en echtheid.
Die kant in mij die goed gaat op avontuur
Terug naar dat nummer: “There’s a place I go to and no one knows me. It’s a necessary thing.” Het is het zinnetje dat altijd begint te spelen wanneer ik mijn neus buiten het vliegtuig steek. Wetende dat ik in een nieuwe wereld stap, maar ook in een nieuw stuk van mezelf. Ik mis mezelf wanneer ik niet reis. Die kant in mij die goed gaat op avontuur.
Ik ging naar Bali in 2025
Het leven vroeg van mij dit jaar om een innerlijke reis te maken. O ja, ik had mijn koffers gepakt en op Bali Airport hoorde ik de tonen al. Heerlijk, ik ging los. Ik schreef in een week mijn derde boek. Ik gaf les op Bali wanneer Nederland nog sliep. Ik gaf les aan Nederland wanneer Bali zich klaarmaakte om te gaan slapen. Ik gaf privé-retreats en spendeerde uren met mijn creatieve buddy in het zwembad om nieuwe lijnen uit te zetten en vorm te geven.
Ik ging naar Bali, maar nergens was ruimte voor de magie. Niet voor mij en zeker ook niet voor de mystiek die Bali geeft.
Dengue (knokkelkoorts): wanneer alles stilvalt
En toen kreeg ik dengue.
Dengue, ook wel knokkelkoorts genoemd, is iets waar je online vooral medische informatie over vindt, maar weinig persoonlijke ervaringen. Terwijl het je leven letterlijk kan stilzetten. Dat deed het bij mij. Ziekenhuisopname want het was voor mij levensbedreigend. Dit had ik niet ingepakt in mijn koffer. Geen moment over nagedacht.
Alles ging op zwart. Het werd doodstil. Het liedje dat steeds in mijn hoofd speelde, viel weg. En alsof het nog niet confronterend genoeg was, gebeurde het precies op Nyepi — de nationale dag van de stilte op Bali, waarop werkelijk alles stilvalt. Geen verkeer, geen geluid en vooral geen ontsnappen.
Mijn lichaam trok aan de noodrem. En ik kon niets anders dan volgen.
De reis zonder koffers
De reis waar het deze keer werkelijk over bleek te gaan, was er een waar ik de koffers niet voor had hoeven pakken. Geen visa en geen zonnebrandcrème. De enige reis die echt nodig was, was een innerlijke. Voorbij haast, voorbij intuïtie ontwijken en vooral voorbij oude patronen en manieren van werken.
Ik zie wat het mij heeft gebracht
Tijd voor de stilte van Soul FM. Het werd een hell of a ride die nu nog niet klaar is, maar ik bevind mij in ieder geval in de release-tijd. En nu, in Nederland, in die koude auto, hoor ik het weer op de radio. Die heerlijke vibe. Mijn koude vingers die bewegen op de maat van de muziek. En ik zie wat die innerlijke reis mij dit jaar heeft gebracht. Het mysterie dat zich oplost op plekken waar geen woorden wonen en toch…. een necessary thing.
Het vraagt om stilte
Ik zie het dus ook in de posts op social media: dat stille weten. Dat het de bedoeling is. Dat mensen verantwoordelijkheid nemen voor hun proces. Dat er iets oorverdovends binnen komt zetten en om stilte vraagt. Of om stil te staan.
Hoe was het voor jou in 2025? Werd jij stilgezet? Viel bij jou de muziek even weg?
De lichtheid van het bestaan
Als ik 2025 een kleur zou geven, dan kies ik voor lila. Lila gaat over de lichtheid van het bestaan. Ik vond haar bijna ondraaglijk. En toch is zij voor mij het antwoord op het donker en het totale stilvallen. De reis naar binnen die gemaakt moest worden. Om voorbij de haast te gaan en mezelf weer te ontmoeten. In die spirit. Lichtheid, magie en weer lekker lila lalala lopen te zijn.
Ik kijk met lila verder. “There’s a place I go to where no one knows me.” Het komt wel goed. Er is weer ruimte voor magie en er is ruimte voor mystiek. Waarin het leven doet wat het te doen heeft. Of het nu het jaar van de slang is, goud of gewoon de bedoeling.
Wat ligt er in 2026 op ons te wachten?
Ik houd nog een beetje magie over van wat er aan de andere kant ligt, in 2026. Als dit jaar de drempel was die genomen moest worden – waar het werk is gedaan, de huid is afgelegd en het goud is aangekeken en ingenomen – wat ligt er dan aan de andere kant van die drempel op jou en mij te wachten? Ontdek het in de opleiding Kleurpsychologie (nu met early bird prijs) , zodat je zelf leert werken met kleur als taal voor overgang, afronding en richting.Soms komt een zin precies op het juiste moment je leven binnen.
