Last call van het leven: wat doe je als het belt? Kleurpsychologie en de kracht van roze
Soms klopt het leven niet aan met een cadeautje in glanzend papier, maar met een pakketje in schuurpapier. En de vraag is dan: wat doe je? Gooi je de deur dicht of voel je dat dit serieus is? Dat dit aandacht vraagt? Uitpakken, laag voor laag. Voor mij begon dat moment toen ik doodziek werd en in een ziekenhuis op Bali belandde. Het was niet wat ik wilde, maar het bleek precies wat nodig was.
Revalideren: waarderen wat er al is
“Je moet revalideren”, zei mijn huisarts. En ze zei het niet snel of terloops, maar met aandacht. Alsof ze me uitnodigde om het woord echt te horen. Revalideren. Geen herstellen, geen ‘even bijkomen’ en ook geen beetje rust pakken. Nee, revalideren. Ik voelde het meteen in mijn hele systeem. Mijn lichaam, mijn ziel, mijn geest – alles knikte. Ja. Dit klopt. Dit is precies wat er nodig is.
Ik ben dat woord gaan omdraaien in mijn hoofd. Re-va-li-de-ren. En toen viel het me op: valid, waarderen. Wat als het daarover gaat? Niet alleen sterker worden, maar waarderen wat er is. Opnieuw leren zien wat waarde heeft.
Mijn eigen verhaal opnieuw begrijpen
Toen ik thuiskwam, voelde ik dat in alles. Niet omdat alles weer ‘normaal’ was – het was juist anders. Maar ik werd ontvangen. Door mensen die er waren, door bloemen en brieven, door een volle koelkast en zachte dekens. En misschien nog wel het meest door de vragen die gesteld werden. Vragen die me uitnodigden om te vertellen, waardoor ik mijn eigen verhaal begon te begrijpen.
Een diepere laag die stilte vraagt
Er was ook stilte. En de traagheid van mijn lijf. De moeheid. Het ongemak dat niet met rust verdween, maar juist aandacht vroeg. Want er was iets gebeurd en dat was zeker niet alleen fysiek. Dit speelde zich af op een andere laag met een diepere grond. En ergens kende ik dat al. Ik weet dat het leven zich soms op deze manier aandient, eerst zacht en dan iets luider. En als je dan nog niet luistert, zet het je stil.
Ik ben vaker stilgezet. Soms subtiel, soms radicaal. En elke keer opnieuw mocht ik weer beginnen. Maar dan anders. Eerlijker. Dieper. Dichter bij mezelf.
Revalideren in mijn eigen tempo
Dus ik ging revalideren. In mijn tempo. Zonder plan. Niet om iets nieuws te bedenken, maar om opnieuw te waarderen wat er al was. Mijn huis en de plek waar ik woon, de mensen die dichtbij zijn. Mijn ochtendrituelen die als ankers door de dag bewegen als kleine gebaren die troost bieden. Mijn talenten, die ik soms vergeet en de woorden die ik al had opgeschreven. De ideeën die ik had laten liggen.
Overal verscheen roze
Langzaam begon ik te zien. En wat ik zag, was kleur. Overal verscheen roze. Niet luid, maar subtiel en krachtig tegelijk. Roze bloemen in de berm waar ik langsliep. Een tijdschrift op tafel. Roze linnen op mijn bed. De kaarsen in de vensterbank. De kimono die ik al een tijd niet had gedragen, maar nu ineens weer aantrok. Alsof ze me riep. Het voelde als een knikje van het leven. Als een zachte herinnering: je bent er nog. En het hoeft niet groots. Je mag gewoon zijn waar je bent.
Wat de kleur roze mij liet zien
Roze is niet zomaar een kleur. Voor mij is het de kleur van de cheerleader. Die zachte stem aan de zijlijn die niet schreeuwt, maar wel blijft. Die zegt: kom maar. Je doet het goed. Je hoeft het niet alleen te doen. Ze is licht, warm, uitnodigend. En ik merk hoe goed het me doet, die kleur. Hoe ze me helpt om weer te voelen. Om te glimlachen, ook op de dagen dat het niet lukt. Ze brengt me terug naar mijn eigen tempo. Naar schoonheid. Naar zachtheid. Naar wat er al ís.
Affirmaties met roze als innerlijke cheerleader
Voor mij is kleurpsychologie dat ook: een innerlijke cheerleader. Een gids die me niet dwingt, maar uitnodigt. Die zichtbaar maakt wat in mij leeft. Die laat voelen wat nog geen woorden heeft. Roze doet dat op haar eigen manier, liefdevol en vriendelijk en een tikkeltje eigenzinnig. Daarom geef ik je een paar affirmaties mee. Niet als moetje, maar als een kleine herinnering. Voor op je spiegel of gewoon voor in je hart. Iets om op te terug te vallen als je even niet meer weet waar je bent.
- Ik ben leuk voor mezelf. Niet braaf. Gewoon echt leuk.
- Ik zorg voor schoonheid, juist op dagen dat het tegenzit.
- Ik mag vertragen. Mijn waarde hangt niet af van hoe hard ik ren.
- Ik ben zacht. En dat is mijn kracht.
- Ik ben welkom. Vandaag. Zo. Precies zoals ik ben.
- Ik glimlach terug naar roze. Ze herinnert me eraan dat ik het leven ook mag versieren.
- Ik laat roze fluisteren wat ik zelf nog niet durf te zeggen: het is oké. Ik ben genoeg. Nu al.
Wat zou roze doen in jouw leven?
Als je vandaag niet precies weet hoe het moet. Als je hoofd volzit of je lijf moe is. Als het even stilvalt, vanbinnen of om je heen. Dan stel ik je één simpele vraag: Wat zou roze doen? En luister dan. Ze zegt het niet hardop. Maar jij weet precies wat ze bedoelt.
De magie van je missie – kleurpsychologie als gids
Voor mij was dat de start van iets nieuws. Niet een plan, maar een richting die zich toonde. Niet vanuit moeten, maar vanuit mogen. En precies dat moment – dat zachte begin – is waar De Magie van je Missie over gaat.
Ik heb een online doeboek gemaakt voor vrouwen die voelen: er leeft iets in mij dat meer ruimte wil. Misschien weet je nog niet wat het is. Misschien voel je het alleen maar ergens. Het boek helpt je niet om iets te verzinnen, maar om uit te pakken wat er al is. Laag voor laag. Met verhalen, vragen, kleur, ruimte. Om te onderzoeken waar je van aangaat. Wat belangrijk voor je is. Wat geleefd wil worden
Voel jij ook dat het tijd is voor jouw next step? Laat kleurpsychologie het antwoord geven dat je hoofd nog niet had bedacht. Meld je aan voor de opleiding Kleuren van Geluk en ontdek hoe kleur jou – én de mensen met wie je werkt – verder kan brengen.
