Soms komt een zin precies op het juiste moment je leven binnen. Wat je niet verbergen kunt, moet je expres laten zien. “Dat leerde ik van mijn vader” zei hij. Op dat moment hadden we allebei geen idee hoe waardevol zijn opmerking voor mij zou zijn. Voor mij, voor mijn studenten, maar vooral voor mijn relatie met mijn suikerkind.
In die tijd organiseerde ik feesten op het water en een deal met het Nieuwe Luxor theater bracht een prachtige privé-rondleiding. Hij vertelde van alles over dit gebouw en nam me helemaal mee in zijn verhaal. Daar, in de kantine, hing een enorme buis. Iets wat je normaal toch echt zou wegwerken, maar deze was zo groot dat het onmogelijk was. Het werd een echte eyecatcher, want wat je niet verbergen kunt, moet je expres laten zien. Dat had hij van zijn vader geleerd.
Zichtbaarheid en zelfexpressie: een vrouw op turquoise cowboylaarzen
Diezelfde dag kwam er een vrouw mijn kantoor binnenlopen. Een grote en sprankelende dame met een aanstekelijke lach. Cowboylaarzen in turquoise, magische punten en hoge hakken. Wauw, dacht ik; zij loopt niet voorovergebogen en maakt zichzelf niet kleiner. Nee hoor, wat een rechte rug, 1.90 meter lang en ze draagt hakken. Met verve! En weer was daar die zin: wat je niet verbergen kunt, moet je expres laten zien.
De lengte van mijn suikerkind en de kracht van jezelf durven zijn
Ik wilde deze zin nooit meer vergeten en ging de woorden dragen. Zoals in het geval van mijn nichtje, mijn suikerkind. Het zat er altijd al in dat zij lang zou worden. Een soort van feit. Soms kwam het even binnenzetten bij ons allemaal, want je gunt haar meer gemak en meestal was het er gewoon niet. Maar op een dag vertelde ze aan haar ouders: “Ik wil helemaal niet zo groot worden. Zo lang. Ik wil dat niet.”
Dat was het moment dat niets meer hetzelfde zou zijn. Haar vader en moeder luisterden goed naar haar. Artsen spraken over hormonen, botten breken en groeiplannen, en gaven haar alle informatie die ze graag wilde van iets dat ze eigenlijk niet wilde.
Een puber, een naaimachine en een verhaal dat vastgestikt word
Ze deelde het met mij. Ze vertelde hoe alles voelde, wat ze ermee wilde of niet meer wilde, waar ze bang voor was. Maaiend met haar ledematen en hangend over tafel, zoals pubers kunnen doen, terwijl ik achter de naaimachine een feestjurk voor haar maakte.
De volle expressie van haarzelf
Ik slikte mijn emoties weg en nam een groot besluit: wat er ook gebeurt, als ik iets mag betekenen in haar ontwikkeling, dan wil ik dat ze op haar trouwdag een feestjurk draagt, met hakken in een mooie kleur. Dat ze rechtop loopt, trots met wie ze is, in al haar lengte. Zoveel om van te houden. En ergens, terwijl ik stiksteek na stiksteek maakte, besef ik: ik naai niet alleen een jurk, ik stik ook een herinnering vast. Dat ze in alles voelt en ervaart: wat je niet verbergen kunt, moet je expres laten zien. Zelf-expressie. De volle expressie van haarzelf. Op hakken.
De magie van haar trouwdag: gouden hakken en volle eigenheid
Deze zomer was het zo ver: de dag van liefde. Haar dag, haar magie. Samen met haar lief ging ze de liefde bezegelen in een geregistreerd partnerschap. Haar gouden hakken stonden klaar, de mooiste kleur voor een dag als deze. Geluk(t). Ik voelde het aan alles: het is gelukt. Dat het regende en haar te gekke cowboylaarzen het wonnen van de peep-too-hakjes maakte niets uit. Ze droeg alles. Letterlijk en figuurlijk. Vol trots. She did it.
Waarom ik dit verhaal vertel over kleurpsychologie en kracht?
Een tijdje geleden kreeg ik van een paar geleerde marketingmensen het advies om minder verhalen te schrijven – en vooral korter. Ik leer graag, dus ik liet me adviseren. Ik schrapte en plaatste niet alles. Ook haalde ik de lagen uit mijn schrijven. Ik vertelde de verhalen van en voor mijn studenten zonder de warmte, het ongenoegen, hun lessen en de pijn, de emoties die we allemaal nodig hebben als we iemand willen raken.
En langzaam voelde ik dat de magie verdween. Niet alleen in wat ik te delen had, maar ook in mijn gave om te raken en los te woelen. Met woorden, met kleur en met kleurpsychologie. Daar waar meestal geen woorden wonen, waar de ander de taal mist, gebruik ik kleur om te komen bij de werkelijke emoties. Dat kan niet in één zin, dat kan niet in één keer. Het vraagt om uitnodigende taal, een veilige ruimte, zodat de ander kan zakken naar waar de essentie ligt. Het vraagt om beschutting, herhaling, aandacht, en soms gewoon stilte.
Terug naar het héle verhaal mét kleur, lagen en menselijkheid
Ik neem een besluit en sla het advies in de wind. Ik denk aan mijn suikerkind, aan de vrouw met de rechte rug, aan de man uit het Luxor Theater. Wat je niet verbergen kunt, moet je expres laten zien. Dus ga ik voortaan weer voor het héle verhaal. Voor de magie van alle lagen. Voor degene die de tijd durft te nemen om woorden te voelen. Verhalen die een schrijver zochten – en haar hebben gevonden. Wil jij deze verhalen niet meer missen? Check hier in, dan ontvang je ze met regelmaat.
