Your new life is gonna cost you your old one

Ik zie het haar doen. Steeds weer die oneindige weg achteruit beleven. Sterker nog: niet lopend, maar op haar knieën, voorover gebogen, eenzaam afscheid nemend van het verleden. Intens verdrietig, zonder kleur en gesloten.

Ik neem je even mee in het beeld dat ik voor me zie. Als een lange gang in een ouderwets huis, achteruit dweilend naar de deur van het einde van een tijdperk. Achterstevoren werkend. Schoon achter willen laten van wat er gebeurd is, boenend en dweilend. Kun je dat beeld zien? De pijn die zich in sporen en modderige voetsporen laat zien schoonmaken om achter te laten. Een constante herhaling van zetten, achteruit het huis uit, maar de drempel naar de thuiskomst nooit bereiken. Keer op keer.

De deur is nog niet open voor haar gevoel

Niet dat de deur naar de toekomst, haar entree, er niet is. Zeker wel, maar haar blik is alleen gericht op de vloer, op het spoor van het verleden, een gang vol oude patronen. En zo is de toekomst die haar allang omringt niet zichtbaar voor haar. Haar ticket naar de toekomst blijft liggen op het eikenhouten kastje in de hal.

Werken wordt weer een nieuw patroon

Ik herken een deel van haar patroon. Ook ik keek achteruit. We hebben dat ook te doen na een (zware) periode die ons niet meer dient. We hebben het werk te doen, ons leven onder de loep te nemen wanneer we onderweg zijn naar weer vrij zijn. Maar soms wordt dat werken weer een nieuw patroon. Hard werken, een nieuwe cursus, een nieuwe goeroe, ergens naartoe werken als levensdoel. Niet om de verandering te ervaren, maar meer om bezig te zijn, zodat we het nieuwe NU nog niet hoeven te voelen.

Sta je daar op de rand van je nieuwe toekomst

Want dat moment gaat wel komen, dat is de natuur. Je mag opstaan. Draaien. En je nieuwe toekomst bewust inlopen. Achterlaten van wat je niet meer dient en meenemen wat van waarde is, is het nieuwe afscheid nemen. Maar dat is vaak zo spannend, we weten immers nog niet hoe het daar is. We hebben het nog niet gelopen of geleefd.

Lekker zeg, sta je daar op de rand van je nieuwe toekomst. Volledig in onwetendheid. Hoe dan? Wat dan? Te spannend. Dus draaien naar de sunny sight of life is soms niet te doen.

Hoe het bij mij werkte

Misschien gek, maar toen mijn achteruitkijkspiegel steeds naar beneden viel, ook na de meest stevige constructie, was het voor mij helder: Oké, ik heb een keuze! Blijf ik klein, hard werkend op mijn knieën, mijn verleden meeslepen met het risico de schoonheid van de toekomst die er al is niet te zien? Of sta ik op, draai ik mijn neus naar de zon en pak ik mijn koffers met dat wat mij dient? Een mooie bruin leren koffer als basis voor de reis. Travel light! Ik koos voor het laatste. Voor de verwondering van wat ik tegen zou komen. Oud zou ik zeker zien, maar dan wel al lopend in het nieuw. Met mijn gezicht naar de zon! Het nieuwe afscheid is meenemen wat van waarde is.

Ik wens haar dat afscheid ook

Ik vraag haar naar de kleuren van haar verleden en wil graag een mooie link leggen tussen hoe ik haar kan helpen en zij kan helen. Met die gekozen kleuren maak ik haar levensverhaal zichtbaar op tafel en zie dat ze is geraakt door bruin. De kleur die je zoveel laat zien als je er pijn op ervaart. De oude patronen waar ze zich maar zo moeilijk van los kan weken, omdat het haar een bizarre manier van veiligheid geeft. De oude bekende pijn maar blijven herleven, omdat onzekerheid voor het nieuwe zo groot is. De constructie van het toen werkt niet meer, is zelfs niet van haar, maar van het oude familiesysteem. Patronen van wegcijferen, hard werken om niet te voelen. Steeds schoonmaken, je van willen bevrijden als het ware om je op een dag thuis te voelen… Op een dag.

Thuis zijn bij jezelf, is dat goed genoeg?

Tot je je realiseert dat je thuis bent als je je veilig en voldoende bij jezelf voelt. Zelf je eigen basis vormen, patronen ontdekken die jou passen en je sfeer weergeven. Je eigenheid, thuisbasis. Dat het zelfs plezierig mag zijn. Een fundament. Goed genoeg, geklaard genoeg. Klaar genoeg voor de reis van je leven. Die thuis. 

Mooie lichtbruine laarzen

Ze heeft haar ticket geboekt en maakt haar entree, met mooie lichtbruine laarzen. Waar het wit van de kosmisch en het mooie bruin van de aarde haar een prachtige balans geven voor haar expeditie.

Afscheid nemen of beginnen met wandelen

En dat is wat ik veel vrouwen in De opleiding zie doen; de onwetendheid instappen. Beginnen met wandelen naar een eigen wereld van lichtere mogelijkheden, verwondering en plezier. Beginnen met lopen, zien wat er op het pad is, steeds vanuit openheid, creativiteit en intuïtie. Zij richten hun neus naar de zon, omdat ze die kant op gaan en daar een nieuwe taal, de taal van intuitie en gevoel leren.

Spannend? Zeker! Laten we zeggen avontuurlijk! Samen? Nou en of! NU? Ja zeker! We staan te popelen om je te ontvangen bij de voorinschrijving. Er zijn nog 2 stoelen vrij

Met Lie(f)s