Ik ben in de gelukkige omstandigheden om de meest mooie verhalen te horen. Ze komen op mijn pad via gesprekken en berichten in mijn mailbox bij Bloei!. Ik geef ze heel graag door ter inspiratie om onze dag te kleuren. Ik wil je vandaag het verhaal vertellen van Anne, die haar droom na 50 jaar tot leven bracht.
Haar grote dag bij Bloei
Eindelijk is het zover, de dag dat Anne aanschuift voor een visionboard. Niet zomaar een dag. Steeds kwam er iets tussen om werkelijk deel te nemen aan deze VIP-dag, waar je aandacht schenkt aan je verlangen en daar vorm aangeeft. De dag dat je als het ware een instagram van je ziel maakt. Een dag die ertoe doet. Bij Anne kwam het er maar niet van en dat het telkens anders gaat is misschien wel de rode draad in haar leven. Steeds is er iets belangrijker dan zijzelf en schuift het andere, of een ander, tussen haar en haar werkelijke meisjesdroom. De vorige Visionboard-dag vervolmaakte ze de 3 uur durende autorit niet vanwege de enorme file. En eerlijk gezegd, het besluit om zich aan te melden was ook niet van de een op de andere dag genomen. Beslissingen nemen is voor Anne lastig, met name die voor haar droom en verlangen van wat ze werkelijk wil en zo graag doet.
Later als ze groot was …
Vroeger droomde ze ervan om juf te worden, net als Roos. Juf Roos was haar alles. En hoewel het meer dan 50 jaar is geleden, de klas staat haar nog helder voor de geest. Hoe het voelde, de geur, de kleur… alles. Ze wist ook precies hoe haar klaslokaal eruit zou zien als ze later groot zou zijn. Met mooie platen op de muur, een hoekje met alleen maar boekjes, veel kleur en vooral roze. En ze zou de liefste juf ooit worden, net als juf Roos.
Mijn tijd voor volle Bloei zou nog komen
“Maar zover is het nooit gekomen, Anne-Lies” zei ze. “Het verlangen is altijd gebleven, latent aanwezig, dat blijkt ook uit haar visionboard, als ik zo kijk. Anne vervolgt: “Ik voel aan alles dat het nu pas mijn tijd is. Niet meer voor de klas, maar wel aan tafel. Niet mijn kennis, maar mijn levenswijsheid is wat ik nu mag delen. Mijn gevoel voor schoonheid, het leven van alledag een beetje mooier maken voor de ander mag blijkbaar nu pas tot leven komen. Of wellicht weet ik het nu pas op waarde te schatten en mezelf te zien. Ik weet niet wat er in de lucht hangt of wat jouw mail in beweging heeft gebracht. Het lijkt wel de week van de waarheid.”
Dit gaat mij niet gebeuren
Anne vertelde verder: “Ik wil je graag nog iets vertellen. Deze week wandelde ik langs de Vecht en ik zag een roosje op het pad liggen. Ik raapte het op en zag dat het voor een groot deel nog in de knop zat. Ik bekeek het goed en dacht dat het vast een roze roosje zou zijn geworden. Als het tot bloei was gekomen. Maar weet je Anne-Lies, het was dor en droog. In de knop al overleden, het roosje was niet tot leven gekomen. En al ben ik bijna 60, dit gaat mij niet gebeuren.”
“I am going to make everything around me beautiful – that will be my life.”
― Elsie De Wolfe
Ze stuurde me fotos van haar workshop, een prachtige tafel met inspirerende boekjes, bloemen en vooral haar wijsheid. Wijsheid die het nodig had om klaar genoeg te zijn om te schenken aan de wereld en een signaal in de vorm van het roosje.
Ze zocht een heldin en werd er zelf een
Roze is de kleur die Anne naar huis laat gaan met blossen op haar wangen en een gevoel van onbevangenheid. Die haar helpt alles een beetje mooier te maken om haar heen en zichzelf dat toe te staan, kwetsbaar te zijn. De kleur die haar helpt de ander een comfortabel en veilig gevoel te geven. Waar ze met zachte hand je uitnodigt om vorm te geven aan dat wat belangrijk is voor jou. Ze weet immers als geen ander hoe belangrijk dat is.
Ben jij als Anne? En ga jij ook voor jouw volle Bloei?
Moest jij er 40 voor worden? of 50? Of 60 of 70?
Ging er een leven aan vooraf ? Soms is dat de bedoeling net als Volle Bloei! altijd de bedoeling is! Up to YOU
