Ik kijk uit over het lichte blauw van de kalme, bijna in slaap gevallen zee en het hemelsblauw van de wolkenloze lucht. De zon schijnt gefilterd door de bladeren van de kokospalm op mijn bruine benen en mijn blauwe overhemdjurk. Voor mijn neus kust de oceaan mijn tenen en knipoogt een surfer naar me. Hij wacht naast me met zijn hond en zijn plank tot hij zeker weet dat er voor hem geen golf meer gaat komen vandaag. Hij heeft blauwe ogen en kijkt waar de beweging gaat plaatsvinden. Vredig nog geen idee van de donkerblauwe Baliblues die ligt te wachten.
Je gaat over vertrouwen
Blauw, blauw, blauw wat ben ik je gaan omarmen, door mijn reizen naar mezelf, mijn kunnen en uiteraard naar Bali. Je gaat over vertrouwen. Vertrouwen in mezelf en in het leven, er zomaar vanuit gaan dat het leven lief voor me is. Dat dat helemaal goed is en zelfs de standaard. Dat ik volledig mag ontspannen, vrij en volledig ademen. Voelen en vertellen wat er in me leeft en zo ik wil, daar vorm aan geven. Blauw van zelf expressie. De expressie van onszelf. Hoe fijn!
Een tsunami van angst
Maar dan net op het moment dat ik me helemaal overgeef aan dat gevoel, dat intense gevoel daar aan die Balinese kust, gebeurt er iets ingrijpends in mij. In mij, want hoewel de zee uiterst kalm is, voel ik een tsunami van angst in mij omhoog kruipen vanuit mijn maag. Een gevoel van angst en onrust klauwt in diep donkerblauw, bijna zwart, om zich heen en lijkt mijn longen te verkleinen, ademnood. De lucht die zojuist nog hemelsblauw voelde lijkt de weg niet meer te kunnen vinden. Afgeknepen, ik kan geen kant op. K… niet weer.
Het overvalt me die donkerblauwe Baliblues
Met zweet op mijn neus en mijn hart in mijn keel denk ik: niet weer en niet nu. Niet weer dat gevoel van onrust, die centrifuge in mijn maag. Dit was toch al voorbij? Al jaren geleden uitgewerkt? Onmacht, verdriet is wat ik voel, maar vooral het gevoel van teleurstelling dat dit stuk blijkbaar nog niet voorbij is. Nog niet… Het moment dat je denkt dat alles okay is, de oude stukken klaar en volledig vrij om verder te gaan. Zo hard gewerkt. Of het leven nu spannend is of niet, gewoon kiezen ervoor te gaan. Vrijheid is voelbaar, bijna bevrijd van angst en pijn en dan… juist op dit moment grijpt het me naar de keel. En ik kan niet weg.
Ebt het weg?
Ik leg een hand op mijn maag, vertel het gevoel dat het er mag zijn, omdat ertegen vechten, vechten met mezelf is en energie kost, in plaats van liefde geeft. Omdat ik met helderheid van geest weet dat het weer zal wegebben als de golven van de zee… Ik weet alleen niet wanneer. En of het dan eindelijk voor het laatst mag zijn.
Het is de beklemmende angst in ons die vaak van zich laat horen, net als je je veilig waant, ontspannen of klaar voor een nieuwe stap. Het moment dat je het lef hebt om weer te vertrouwen wanneer dat lange tijd niet zo gewoon was. Die frustratie geeft me soms stiekem het idee dat het beter is om net niet te vertrouwen, laten we zeggen leven op de waakvlam, omdat dat is wat ik ken, maar dat niet is wat ik ten diepste wil geloven.
Voor dat de angst gaat rusten
Hier op Bali, waar alles van mijn leven samenvalt en mijn grote droom van Bloei in volledige bloei komt. Een retreat, waar de magie zegeviert. Is er geen escape. Bali blues komt binnendenderen als een wervelwind, een tsunami. De angst voor de pijn van het stuk in mijn leven waar vertrouwen onmogelijk was en waar ontrouw zegevierde. Mijn laatste stuk angst wil gezien worden, gevoeld en geleefd. Tot op het bot voordat het gaat rusten.
De innerlijke reis naar vrijheid
Rauwe rouw laat zich niet temmen en vraagt om zelfinzicht, want pas op het moment dat ik de ontrouw van de ander laat gaan en mezelf vrij maak door te zien dat ik blijkbaar nog een stap naar trouw aan mezelf en onvoorwaardelijk te geloven in mijn eigen kracht en kunnen heb te zetten, pas dan zal de innerlijke reis naar vrijheid voelbaar zijn. Begaanbaar. Geloof in mijn pad en mijn magie.
Donkerblauwe Baliblues
Dat inzicht houdt me nu bezig onder de palmboom, terwijl de kramp verdwijnt en ik betekenis geef aan dit inzicht. Mijn adem komt weer in het gareel. Ik vertel mezelf: ‘komt goed schatje’ en zie het donkerblauw van angst en controle weer lichter worden, kalmer, zachter. Lucht.
Geen verlangen maar een waarde
Ik ben onderweg in vertrouwen, het is mijn grootste verlangen, net als vrijheid. Ooit was het er, onbevangen en vrij. Tot op die dag, die dag dat niets meer was wat het leek. De dag dat vertrouwen elke dag een beetje minder werd en uiteindelijk als met de golven van de zee volledig verdween. Maar ooit besloot ik: op een dag is vertrouwen gewoon weer de standaard, geen verlangen maar een waarde! Dat heet leven! En dat is wat ik hier op Bali leer en meegeef, dat is de magie van Bali. Naast de blues.
En vandaag is de dag dat vertrouwen standaard is en ik vrouwen help dat vertrouwen in zichzelf en de wereld te ervaren. Voorbij de onmacht en eenzaamheid.
Is dit herkenbaar voor je? Ben je er ook zo klaar mee? En wil je hier dolgraag meer over weten? Check dan HIER in zodat je gelijkgestemde en inspirerende vrouwen leert kennen en ik je verder help in het verlangen naar vertrouwen, een kleurrijk leven.
Met Lie(f)s
