Een ode aan haar, aan de vrouwen die keihard hebben gewerkt om ons de ruimte te geven

Thanks mam,

Het is heel stil in deze zacht verlichte ruimte. Behalve de verstillende klanken van lichte pianomuziek en de ademhaling van mijn buurvrouw is er niets. Niets op deze maandagochtend. Zelfs in mijn hoofd is er niets dan kalme gedachten. Mijn lijf raakt de mat en mijn gevoel raakt mij. Ik ben ontroerd!

Anders dan van 9 tot 5
Al heel lang ben ik onderweg in het onderzoeken van de fijnste levensstijl voor mijn missie: Nederland de taal van kleur, een diepgeworteld verlangen om de wereld een beetje mooier te kleuren en anderen daarover te vertellen, te inspireren en te enthousiasmeren. Ervaren wat die nieuwe taal je kan vertellen over jezelf, je geschiedenis maar ook hoe je je toekomst (weer) kleur kunt geven op een hele warme, creatieve en charmante manier. Het is pionieren, maar het lukt; elke dag ervaar ik meer ruimte om de vrijheid te nemen en te ervaren. Daar is moed voor nodig, want mijn werk en de manier waarop vraagt nu eenmaal iets anders dan de gebaande paden en werken van 9 tot 5.

Op onhandige tijden
Wat een gevecht, zoektocht en strijd is het tussen mijn verlangen om de controle te houden op mijn ondernemen en het weten dat als ik die oude structuren en patronen loslaat, er nog veel meer inspiratie is om te ontwikkelen wat ik heb te doen. Om mijn missie waar te maken, het grote doel te halen en om haar te helpen. Ik schrijf mijn blog meestal niet achter de laptop, want die ontstaat altijd op onhandige tijden, op momenten waar er helemaal geen laptop voorhanden is. En die ene vraag van die fijne cursist in de online training stelt ze soms midden in de nacht. En een mooi antwoord komt dan bij mij weer als ik aan het koken ben. Het is niet te passen en te meten, hoe graag ik ook denk dat ik dat wil. Maar oh wat sta ik vast in dat laatste stuk en durf ik het niet los te laten en daarmee de inspiratie vrij te maken en mijn drive de ruimte te geven

Werken op de oude manier
Het is angst, de schijnveiligheid en loyaliteit die me in de knop houden. Werken op de oude manier, die we meer en meer aan het loslaten zijn, heeft immers zoveel gebracht. En dan mijn loyaliteit naar het familiesysteem. Terwijl het aan alle kanten in mij schreeuwt ‘dit werkt vast, maar niet meer voor mij’, draai ik nog maar eens een planning uit over hoe het voor mij wel gaat werken. Tegen beter weten in.


Een ander uitzicht
Tot er een aantal weken geleden zomaar een verandering op mijn pad kwam en ik dacht: nu of nooit. Ik kan dit, ik wil dit, ik doe dit om een stap te zetten, kiezen voor een ander uitzicht. Een uitzicht met meer lucht, licht en ruimte voor mijn werk, mijn passie, mijn missie. En hoewel we vaak denken dat grootse daden de verandering brengen, geloof ik daar toch niet in. Een kleine steen verleggen in de rivier brengt een andere stroom op gang. Een flow waar ik naar verlang.

Thanks mam
En zo lig ik daar op maandagochtend op mijn yogamat, denkend aan mijn moeder die zich in haar tijd vast niet kon voorstellen dat je op maandagochtend – in plaats van de was doen – ook op een andere manier kan werken. Alhoewel ik denk dat zij het zich wel kon voorstellen, maar dat de tijd er nog niet rijp voor was. Het is een verhaal dat ik mezelf vertel om te doen zoals ik denk dat het hoort. Aan mij dus om die oude angst om uit het systeem te stappen, en me op die manier klein te houden, in de ogen te kijken. Als ode aan haar en haar generatie en de veranderingen die ze graag had gezien.

Zachtgroen
In de houding die helpt om los te laten ben ik ontroerd en komt er heel zachtgroen in mijn gedachte omhoog. De kleur van je hart, van succesvol ondernemen en leven op jouw manier. Heel zachtjes en pril en dat is ook mooi bij het seizoen. Rustig kijkend naar de nieuwe mogelijkheden voor groei en ontwikkeling die straks in de lente volledig gaan leven. Naast groen plopt er nu ook zacht roze in mijn gedachte. Een ode aan haar, aan de vrouwen die keihard hebben gewerkt om ons de ruimte te geven nieuwe manieren te onderzoeken en nieuwsgierig te zijn.

Maandagochtend op de yogamat
Rest mij toch een planning maken, maar anders dan anders. Ik boek alvast 4 weken op maandagochtend in mijn online planning, omdat we een beetje lief moeten zijn voor nieuwe patronen en ik mijn hoofd ken, die straks toch de discussie wil gaan voeren. Deze keer niet! Vanaf nu ben ik naast zaterdagochtend ook op maandagochtend op de yogamat, omdat ik al positief bewijs heb. Ik schrijf dit blog in gedachten daar op de mat en maak het een ode aan haar. Mijn twijfel – als ik alleen al aan het idee dacht ‘goh, wat zou mijn moeder er vinden’ en vast voor haar generatie not done – was alleen maar permissie voor mij om in het oude te blijven staan. Terwijl het in het nieuwe durven aanvaarden is waar de rijkdom ligt.

Thanks mam!

En hoe is dat voor jou? Herkenbaar? Je eigen weg en waarde vinden en je losmaken van het systeem? En vooral verandering doorvoeren zodat de volgende generatie vrij is. Ga je mee op innerlijke reis naar vrijheid? Check HIER in voor een magische dag

Met Lie(f)s