Het begon met een familieopstelling. Die zomer voelde ik al snel dat ik verlangde naar leegte. Dat is best vreemd, want ik ben meer van het woord ruimte. Leegte voelt voor mij koud en soms een beetje angstaanjagend. En toch zou en moest het leegte zijn; het thema van de zomer van 2020. Geen afspraken, geen afleiding. Gewoon leegte om te ervaren wat dat dan eigenlijk is. Hoe het werkelijk voelt en of er wellicht iets wil verschijnen in de leegte, of juist niet.
Niet alleen leegte in mijn agenda en mijn hoofd, maar ook in huis. En hoewel ik regelmatig met een grote mand door mijn huis ga, opruim en ontspul – en ook een opgeruimd type ben – er valt altijd wel iets te ruimen, iets te verwijderen of iets om me van te ontdoen. Ik kan dat goed.
De plek waar ik niet wilde komen
Maar… bovenop de boekenkast – en dat is best een hele grote wand vol met boeken – staat een grote zwart/witte doos. Een doos die daar heel goed staat, zo lekker hoog en ver. De doos heeft resten oud zeer, oude foto’s en negatieven; de beelden van het verleden. Misschien is het oud zeer – inmiddels slechts levensgruis, de lichte variant. Het is niet meer zwart-wit, maar met nuances. Ik zou het pas weten op die dag, de dag dat het licht bij het donker kwam als ik de deksel oplichtte.
De zomer van 2020 gaf me een familieopstelling op mijn manier
In deze zomer was het tijd voor de dag en was er alle tijd. Op een natte zaterdagmiddag ging de doos open. Ik was kalm en sereen. Wat zich liet zien in beelden – nogal zwart-wit in mijn geheugen – kwam één voor één uit de doos. De beelden op de foto’s vielen mee en mijn gevoel verzachtte toen ik steeds sneller door de grote doos heen ging. De mooiste mochten blijven en de rest gooide ik op de grond.
Dat was toen
Een gekke, grillige gekleurde berg groeide. Ik nam afscheid van de dingen die me niet meer dienden. Na voor mijn gevoel honderden foto’s kwamen er meters aan filmbeeld tevoorschijn. Niet alleen de naam ‘negatief’, maar ook het gevoel dat het bij me opriep. Waarom nog bewaren? Dat deden we vroeger voor als we nog eens een foto bij wilde laten maken bij de fotograaf. Maar dat was toen.
Ik stond erboven
Nadat ik de eerste rolletjes tegen het licht hield, verzachtte ook hier het beeld van zwart-wit en grijs. Ik pakte de hele boel op en gooide het boven op de grillige berg. Zo! De zwaarte had het licht gezien, ik hoefde ze niet meer één op één te ontrafelen. Ik stapte op de berg negatieven, de berg negativiteit. Als een opstelling stond ik erboven en voelde tegelijkertijd een fundament van waar het me heeft gebracht. Ik stond hoger nu, met een fijner uitzicht, lichter, de negatieven voorbij.
De inhoud van de zwart/witte doos is nu niet meer zwart-wit. Niet fel en ook geen pastel; er is nuance. In de leegte leeft de nuance van de kleuren die me zoveel leven brengen.
In de donkerste perioden
ontstaan de helderste en lichtste sterren.
Ik herschreef mijn levensverhaal met een familieopstelling op eigen wijze
In de leegte van de zomer van 2020 herschreef ik mijn levensverhaal. Het verhaal van wat ik dacht naar het verhaal hoe het in werkelijkheid al was verzacht.
Wil jij jezelf een ander verhaal vertellen, onderzoeken en ervaren dat het soms al verzacht in de tijd? Boek dan een colournostics sessie en ervaar direct dat het lichter kan.