Haar geremdheid zit haar in de weg en zo glijdt het leven aan haar voorbij

Ze leest mijn blogs, luistert naar het luisterboek en schrijft me steeds mooie dankbare brieven. Zo doet ze dat. Van lente naar lente. En nog een… Ze blijft smullen van mijn blogs, maakt aantekeningen en overweegt om nog eens mijn boek Kleuren van geluk te bestellen. Zo stelt ze zichzelf gerust en sust ze haar geweten. Haar diepe weten vertelt haar anders te doen, maar daar wil ze niet aan. Niet naar luisteren, want ze kiest liever voor het verdovende gevoel van geremdheid van het verleden dan de glans van de toekomst.  

Ze kan het immers niet zeker weten

Ze weet het immers niet zeker of er glans is. Wie verzekert haar daarvan? Wie kan haar 100% garanderen dat er werkelijk volle bloei is voor haar? Oja voor anderen zeker, daar gelooft ze in. Ze ziet de andere vrouwen immers zachtjes en gestaag kiezen voor zichzelf. Ze dansen, gooien hun haren los en genieten van de eenvoud van leven. Van met je blote voeten naar buiten, je dag doen zoals je hem had bedacht en afsluiten met een glaasje in de tuin of op het balkon. Je handen rustend op je dagboek waar je net het laatste verhaal van de dag in schreef.

Stel dat leven met lichtheid niet lukt

Het lijkt haar heerlijk en haalbaar, maar niet voor haar. Zo licht leven. Ze ziet ook dat de anderen investeren in zichzelf met aandacht, tijd, commitment en zichzelf een traject gunnen. Ze verzucht. Wat fantastisch moet dat zijn, maar ach niet voor haar, want stel dat het niet lukt… 

She needed a heroe so she became one 

Ik nam haar mee in een meditatie voorbij haar geremdheid

Ik vroeg haar of we een oefening konden doen. Een oefening die misschien niet zo fijn zou zijn. Ze knikte en sloot haar ogen en ik stelde haar het volgende voor: ‘Laat me je meenemen naar 6 maanden verder in de tijd. En stel je dan eens voor dat daar alles is nog zoals nu. Er is helemaal niets veranderd. Je huis, je tuin, je omgeving en ook in je lijf is alles nog hetzelfde. Je staat waar je nu staat. Kun je daar naartoe? En hoe voelt dat?’

Pfff. Niet fijn! Ze vertelt verdrietig wat ze ziet en een traan biggelt over haar wangen. We gaan nog even verder in de oefening en langzaam zie ik haar verzachten. Haar schouders zakken naar beneden  en haar mondhoeken krullen omhoog. Een diepe zucht van opluchting vult de ruimte. “Mijn hemel, het lijkt alsof ik een gesprek met mijn ziel heb gevoerd.”

Haar metafoor met de amaryllisbol

Dit gesprek en deze oefening was een paar maanden geleden. Ze stuurt me net weer een foto van haar amaryllisbol. Wat ze zag in haar meditatie was de bol die ze toendertijd kreeg. Een onooglijk ding met dode wortels, een jasje van bruine schilletjes en een ruw afgesneden top. Zo voelde het leven voor haar; als het jasje van de bol, verschrompeld en droog. Het bruin van het keiharde werken kon ze niet meer zien. De wortels opgedroogd, omdat de bodem waar ze ooit op stond onder haar voeten was weggeslagen. Ze kon nu nog steeds niet aarden en voelde geen verbinding. Het bovenste smalle stuk – waar ooit de stengel naar een bloem stond, haar mooiste jaren – was ruw, rimpelig en afgesneden.  
Een pijnlijk gezicht en een akelig gevoel. 

Geremdheid hield haar klein

Een mooi potje en een beetje voeding van mooie verhalen of een fijn blog zou dit alles niet tot leven wekken. Haar angst kon nog zoveel vertellen en haar zoet houden, maar magie en lichtvoetig leven was onmogelijk op deze manier. Sterker nog: het zou haar afleiden en nooit het leven brengen wat ze wilde: het contact met zichzelf, met haar DNA daar diep in het midden van die bol. 

Voorbij het benauwde bruin van het verleden

In het vervolg van de meditatie zag ze zichzelf staan te midden van de left overs van haar bestaan, van wie ze ooit was. Het bruine verschrompelde jasje in talloze stukjes aan haar voeten. Op de plek waar de steel ooit was gestart en afgesneden duwde zich uit alle macht een groen puntje omhoog. Voorbij het benauwde bruin van het oude harde werken, een leven dat niet meer past. Haar oude jas en saaie door en door gestructureerde leven – gebaseerd op overtuigingen van ooit, geweven door de verlangens van haar partner, haar gezin van herkomst en van haar eigen beperkende verhalen – is uit. Net zoals haar oude verhaal.

Een nieuwe lente lonkt voorbij haar geremdheid

De bol van het verlangen naar volle bloei is ze gaan leven. Het onooglijke ding kreeg een plek in de vensterbank in het licht en in haar dagelijkse aandacht. Dagen was er niets en net op het moment dat ze me liet weten van alles af te zien, zag ze een iel groen streepje en dat raakte diep in haar hart. Ergens in dat ding was leven en het leek rechtstreeks te communiceren met haar. Het was de kleur naast de kracht die ze een beetje voelde kriebelen. Dat lichte groen… is dat niet de kleur van je hartsverlangens en van een nieuw leven? Vrouwelijk leiderschap en creativiteit als glans? Misschien wel een nieuwe lente voor haar? Waar lichtheid woont? OMG zou het dan kunnen? 

Meer kansen en mogelijkheden voor haar

Het puntje werd groter en toen ze nog eens keek waren er zelfs meer stelen in wording, meer kansen en mogelijkheden voor haar. Ze kon het bijna niet geloven dat haar besluit nu ook echt de goede kant op ging. Groeien naar het licht en al in het licht. Het was er al. Kriebels in haar buik en tinteling onder haar voeten, want ook aan de onderkant waren mooie witte wortels zichtbaar. 

Ze brengt dat wat in haar zit tot leven, haar geremdheid voorbij

Haar dapperheid om door het oude verdorde heen te gaan, is beloond. Nee, ze heeft nog geen idee wat de kleur van haar bloem zal zijn, maar dat het tot bloei komt, is zeker. Haar verlangen naar lichtheid is zoveel sterker geworden dan de angst. Ze brengt dat wat in haar zit tot leven. 

Jouw DNA wil het licht zien deze lente

 Het is een verhaal van geloof, hoop en heel veel liefde voor de natuur, jouw natuur dat niets liever wil dan tot volle bloei komen. Een goed verhaal is nodig om voorbij de angst te komen. Een verhaal dat je zelf hebt te schrijven en dagelijks te vertellen, zodat je je eigen inspiratiebron bent. Uit je tenen haalt wat de bedoeling is. En nee, het is niet voor watjes en vraagt om dappere besluiten. I know.

En het kan wel! Sterker, het is de bedoeling. Up to you! Jouw lente start vandaag hier bij Bloei!

Met Lie(f)s