Een van de mooiste dingen van kleurcoaching is wel het lezen van de deelnemers tijdens de training Kleuren van Geluk in de online community. Schitterende inzichten en heerlijke ‘aha’ momenten. Bijvoorbeeld reacties als: ‘Huh, kun je deze wijsheid met creativiteit uit kleurpsychologie halen?’ Of deze: ‘Ik loop hier al jaren mee en ineens zie ik het licht. Wat is dit gaaf!’
Kleuren als illustratie van je levenslijn
Ik smul van de reactie op de winterse opdracht geel: ‘Deze zomer draag ik een gele jurk!’ Want dat ze geen geel meer draagt sinds ze een blauwtje liep, werd haar nu helder. Dat hij niet alleen haar hart maar ook haar zelfvertrouwen meenam, snapt ze wel; nu ze weet dat geel voor zelfvertrouwen staat. Inderdaad, na die datum is het niet zo goed met haar gegaan. Die gele zomerjurk komt er. Revanche! En stralen zal ze.
Of het verhaal van bruin. Het moment dat ze zich realiseert dat haar enorme voorliefde voor bruin overeenkomsten met saai, behoudend en ingedut heeft, met de persoon die ze is geworden maar zo niet wil zijn.
En dan zie ik een opmerking waar meer mee gezegd wordt dan er wordt verteld. Het gaat over de kleur groen. Ze schrijft dat volgens iedereen deze kleur zo zen is. “Ik ervaar dat wel in de natuur, maar heb verder niets met die kleur, iets van vroeger, denk ik.”
Hier is iets bijzonders aan de hand
Nu wordt het magisch, want de kleuren die we van huis uit niet hebben meegekregen, geven veel informatie (zie mijn andere blog) als we kiezen voor veranderingstrajecten met kleurpsychologie. Op subtiele en verdiepende wijze doe je zelfkennis op met deze taal van kleur. Je vertaalt je emoties, geeft vorm aan jezelf om zo je nieuwe toekomst in te wandelen.
Ze gaat verder over groen: “Ik heb er verder niet zo veel mee. Het lijkt alsof deze kleur buiten mij omgaat. Hij is vooral buiten in de natuur en ik draag hem niet. Ik was als kind heel leergierig en ijverig. Na mijn havo wilde ik graag studeren, mezelf ontwikkelen en losmaken van de tradities en gewoonten. Thuis en in mijn omgeving ging het daar niet over, studeren als meisje dat deed je niet. Dus groen, kleur van groei en ontwikkeling en je hart achterna, dat kwam alleen terug in de kleur op de staldeuren. Deuren die symbolisch voor mijn groei en ontwikkeling gesloten zouden blijven.”
En wanneer zou het moment komen dat ze gaat?
Ik besluit er in een gesprek dieper op in te gaan, want het raakt haar. Ik gun haar de vrijheid waarmee ze het verschil maakt in de wereld. Ik kan het al zien, maar het is niet aan mij, het is haar proces. Het moment van vleugels aan en boven het maaiveld uit, vliegen boven het Twentse platteland. Voor haar een ander uitzicht… eindelijk verder kijken dan de meeste mensen kunnen zien.
Ze start de opleiding en de expeditie
Ze neemt zich voor om alsnog de reis van het hart te gaan maken en start met de opleiding kleurcoach. Ze volgde al eerder cursus na cursus en bleef haar nieuwsgierigheid volgen. Haar hart mocht dan in de wacht staan, kennis en tools bleef ze tot zich nemen. Niet zoals ze bedacht had, en steeds mochten anderen voorgaan, maar stilstaan deed ze niet. En zo heeft ze een enorme rugzak met tools en levenswijsheid voor later. Een soort ready for take off zie ik bij haar.
“Trek je vleugels aan en vlieg!
Gewoon je hart achterna
en hopla boven dat maaiveld uit.”
Mijn boek Kleuren van geluk staat op groen, als een schilderij… en als op groen licht. Daardoor ziet ze dagelijks de bovenstaande quote staan. En tijdens de verdiepingsdag van het maken van een instagram van de ziel (de Visionboarddag van Bloei!) print ze die pagina uit en plakt hem op. Die print en een enkel sneeuwklokje dat haar witte kopje en groene steeltje nieuwsgierig uitsteekt boven maagdelijk witte sneeuw. Meer mocht er niet op, dit was waar het over ging, zo vertelde ze me…
Groen laat zich weer zien
Het mooie van Kleurcoaching zijn de signalen die je helpen de weg te zien. De kleur van het hartchakra laat haar niet los en blijft opduiken. In een intensieve meditatie ontvangt ze een boodschap van deep down. Groen laat zich zien aan de binnenkant van haar ogen en voelen vanuit haar tenen. En de tekst ‘Go your own way’ van Fleetwood Mac lijkt door de speakers te schallen. Veel verder dan de staldeuren kunnen tegenhouden.
Ze begrijpt dat het tijd is dat ze zichzelf toestemming geeft. Toegeven dat de deuren allang wagenwijd openstaan. Dat ze heeft voorgesorteerd door het leven te leven binnen de perken van de bloemen op de deel, binnen de beperkingen van het systeem, maar nog veel meer letterlijk en figuurlijk van de groene staldeuren van zichzelf.
De enige die haar nu nog permissie kan geven, is ze zelf. Haar grenzen verleggen, zoals de stille signalen zijn van de kleur groen.
En dan is het zo ver… op die ene dag
In een appje schrijft ze dat haar ontslag is ingediend en haar belofte aan zichzelf om naar de Kamer van Koophandel te gaan, is ingelost. Ik ben zo trots op haar en sta te ‘yessen’ in mijn werkkamer. Die ene opmerking van toen in de online training een jaar geleden gaat nog even door mijn gedachte: niet voorbij de staldeuren.
Daar gaat ze… Voorbij de staldeuren en de besluiten van anderen van toen, buiten haar om. Voorbij de inschikkelijkheid en vooral met de wind onder haar vleugels. Ik zwaai haar uit en gun haar wind mee.
Een ode aan de heldinnen van Bloei!
Dit is een ode, een geschreven portret voor mijn coachees. Een ode aan de heldinnen van Bloei! Waar kleur de illustratie en cheerleader is, onderweg van hoofd naar hart. Een ware expeditie van vrouwen, van stil verlangen naar volle Bloei! Schrijf je vandaag nog in voor jouw Volle Bloei!
