Hoe heet je?
Als er iets is waar ik heel warm van kan worden dan is het wel van een naam. En dan met name van de mensen die je naam noemen. En nog een beetje meer van mensen die echt aandacht geven en als het ware je naam proeven. Een gevoel van pure liefde bijna.
Warme appeltaart op het terras
Ik zit in een heel klein koffietentje ‘Colorfall’ te schrijven. En niets is zo lekker als jezelf trakteren na hard werken. Een herfstige cursus en warme appeltaart past daar zo goed bij dat ik besluit om een lekkere extra grote taartpunt te bestellen. Het is zo’n cafeetje waar op een groot krijtbord staat dat de appeltaart om 15.00 uur uit de oven komt. En om 15.30 uur en om 16.00 uur. Ze vertelt me dat de taart nog even staat uit te wasemen en omdat het zo druk is vandaag is de vorige taart op. Of ik even wil wachten en soms op het terras in het zonnetje wil gaan zitten. “Mijn dienst zit er op” zegt ze ”…maar mijn collega roept je straks gewoon. Ga jij maar lekker in de zon verder werken dan komt ze straks bij je met de warme taart.”
Anne-Lies?
Verzonken in mijn werk hoor ik ineens: “Anne-Lies? Had jij zin in appeltaart?” Ik weet niet waar het vandaan komt of wat de achterliggende gedachte is, maar ik vind het zo fijn! Ik leerde het al van mijn nichtjes toen ze nog heel klein waren. Twee van die hoofdjes die opkeken als ik de kamer in kwam en zeiden: “Hallo Alle-Lies”, de ‘n’ was wat lastig in die tijd. En als ik weer naar huis ging was het geen ‘doei’, maar ‘doei Alle-Lies’!
Nog steeds kan ik ervan genieten als iemand echt mijn naam noemt in een gesprek. Omdat het zo fijn voelt, ga ik er vanuit dat de ander dat ook zo ervaart. Dus doe ik altijd mijn best om je naam te onthouden. En dat loont. Als coach bij ‘@365dagensuccesvol.nl ’ zie ik mensen zo vaak blij opkijken als ik ze bij de naam noem. Ik krijg dan vaak terug: “Jeetje dat je mijn naam hebt onthouden, want we zijn met zovele.” En dan onderstrepen ze het vaak met een lach.
Zullen we?
Ik weet niet hoe het werkt, maar ik weet wel dat het fijn is. Zullen we weer iets vaker elkaars naam gebruiken? Geen ‘doei’ maar gewoon met je naam? Het maakt het contact zo warm, het geeft een gevoel van gezien en gekend worden en het klinkt gewoon zo fijn, jouw naam. Doe je mee?
Met Lie(f)s
Gerelateerde blogs
Wat ik leerde van een roze wolk over hulp durven vragen
3 belangrijke lessen over hulp vragen die ik leerde van een roze wolk rozen. Ik lig in mijn tuinstoel te mijmeren en geniet van de geur van de roze rozen. De eenvoud van niets doen, stilte en de geur van de bloemen is magisch. Meer heb ik op dit moment niet nodig. Alles is er al! Plotseling valt er iets heel zachts op mijn wang, als een zuchtje. Het is een blaadje van de roos en terwijl ik mijn ogen open en omhoog kijk, zie ik een overvloed aan rozen hangen boven mijn hoofd. Mijn hemel, wat is die struik gegroeid, en wat geeft het een geur en kleur. Er hangt gewoon een feestje boven mijn hoofd en er valt confetti op mijn wang. We hebben wat te vieren die roos en ik, besef ik me. Want ineens zie ik het lullige struikje van ooit weer voor me, nu veranderd in …
De rode kimono
Terwijl ik rondkijk in mijn bungalow hier op Bali, valt mijn oog op de achteloos opgehangen kimono, de rode kimono. Een kado met een mooi verhaal. Een verhaal gehaald van ver, met warme herinneringen. Ik denk nog regelmatig aan die ontmoeting als ik twijfel over complimenten geven of als ik er met mijn klanten of naasten over spreek. Hoe raar is het om te twijfelen of je iemand een compliment zou geven, zul je denken en ik ben het met je eens. Metafoor voor het leven Maar ga eens met me mee in dit verhaal en je zult het herkennen. Ik reis graag en zie het als een metafoor voor het leven. Ook in mijn trainingen en ontwikkelingsprogramma’s praat ik graag over jouw expeditie en of je gewoon onderweg mag zijn. Op 1 januari ben ik het liefst op Schiphol om me te laten inspireren voor blogs; een nieuw jaar, …
De andersomdag doet wonderen voor een grijze dag!
Zet jij de wereld wel eens op zijn kop? Om sleur buiten de deur te houden en je leven glans te geven? “Komt u maar mee.” Ik sta op en ik schuif aan in een riante stoel met fijn leer en een immens grote spiegel voor mijn neus. In deze spiegel heb ik nog nooit gekeken en dat is nou net de bedoeling. Een andere kapper, een andere ervaring en vooral een frisse blik. Vanochtend bij het opstaan realiseerde ik me dat het weer tijd was voor een andersom-dag. Een andersom-dag? Ook de kapster vraagt me wat dat is. Eens in de drie maanden begint het te kriebelen bij me. Er komt dan een soort van onrust omhoog kruipen en dan kan ik mijn draai maar niet vinden. Het gevoel van chagrijn wil me dan in de greep krijgen, maar inmiddels herken ik dit onbeduidende gevoel steeds sneller, dus ben ik …
Gewoon even niet weten is niet erg! Honor the space between no longer and not yet
Onrust, gedoe, van alles willen maar steeds het gevoel hebben dat je in de wacht staat. Het is wat het leven laat zien. Of beter wat wij met zijn allen laten zien. Net zoals er vlak voor de vakantie nog van alles moet gebeuren voordat je de hangmat in mag, voordat je mag mijmeren langs de zee. Het is nu alleen geen 30 graden. Je hebt je tenen allang weer verstopt in dikke sokken. Het is een ander jaargetijde en een seizoen dat iets met ons gemoed doet. Het is de onrust onszelf die nog eens extra wordt geactiveerd door de herfst om nog allerlei zaken af te handelen voordat we naar binnen gaan, voordat we de wereld kleiner mogen maken en net als de natuur richting de winterslaap gaan. Eerst nog even hamsteren! Alles in huis halen voordat het wat zachter mag. Dus ook de laatste projecten, de laatste …