Vind je het erg dat je geen kinderen hebt en daardoor niets kunt nalaten?

‘Vind je het erg? Dat je geen kinderen hebt en je niets doorgeeft?’ Een vraag die ik op de een of andere manier zelden krijg, maar zij durft ‘m te stellen. Ik kijk haar aan en denk even na. Ik weet niet of ‘erg’ de juiste vraag of het juiste antwoord is. Het ‘doorgeven’ klopt in ieder geval niet. Voor mij vult het leven zich namelijk rijk, op een andere manier. En als ik ‘geen kinderen’ zeg, dan voelt dat niet helemaal kloppend, omdat er een periode was waarin ik intens voor twee van mijn nichtjes zorgde.

Bovendien is er meer, want mijn DNA doorgeven doe ik zeker wel. Misschien niet via een stamboom, maar wel via rituelen, herinneringen en mijn werk. Het gaat via een andere boom, een boom met een naam en vruchten. Laten we zeggen: ik doe het op mijn eigen wijze, net zo vruchtbaar, maar dan anders.

Toen de kinderen uitvlogen

Toen mijn neefjes en nichtjes op de leeftijd kwamen dat ze gingen uitvliegen – je weet wel, de studententijd waarin alles open ligt en alles mogelijk lijkt – voelde ik iets verschuiven. Het was een verlangen om dichtbij en betrokken te blijven in de schoonheid van hun groei en bloei. Nabij zijn en niet langzaam naar de zijlijn verdwijnen in hun leven. Niet alleen voor mij, maar voor de familie. Dus stelde ik die generatie iets voor: ‘wat als we elke twee maanden een wandeling gaan maken? Gewoon in jouw (studenten)stad en door je buurtje.’

Een manier om aanwezig te blijven

Ze waren enthousiast en organiseerden de leukste wandelingen in Leiden, Rotterdam, Amsterdam en Utrecht. Te gek om hun studentenkamers en appartementjes te zien, zo ieder met een eigen stijl, en te ervaren wat hen raakt en wie ze worden. Ergens onderweg een café binnenstappen, waar zij misschien al maanden hun favoriete croissant halen. Een manier om aanwezig te zijn, zonder op te dringen. Niet alleen familie op papier, maar ook in de steegjes en pleinen van hun nieuwe hoofdstukken.

Dat werd ons erfstuk

Iedereen deed het op zijn eigen wijze. De één regelde een wandeling met een gids, de ander liet ons een parkje zien waar ze graag zat op die dagen dat het nét geen zomer was. Twee uurtjes op zondagmiddag met afsluiting van de appeltaart in een cafeetje. Het stond vast. En dat werd ons erfstuk. Niet tastbaar, niet officieel, maar wel echt.

Mijn DNA leeft niet in chromosomen, maar in een idee, een gewoonte die blijft hangen. Een eigen wijsheid
In het steeds weer opduiken.
In het stille besef: ik ben er en geef waarde door.

Het geheime recept

Jaren maak ik zelf likeur van vers fruit in mooie weckpotten, en altijd vroegen mijn neefjes en nichtjes een slokje. Nee, natuurlijk niet. Tot ze die leeftijd van 18 allemaal voorbij waren. Het was tijd om het geheime recept door te geven. Op een koude vergeten februarizondag nodigde ik hen uit voor het magische mandarijnen-likeur-recept. Aan de grote tafel, met schorten voor, plakkerige handen, mandarijnen, suiker en die mooie weckpotten uit vervlogen tijden.

Dit zijn de momenten waarin iets doorgegeven wordt

Het is te gek om te zien wat er van de mini-versies van de familie is geworden. De perfectionist, de afkijker, de ‘ik doe stiekem niet mee, want er zit een baby in mijn buik, maar dat weet nog niemand’. De een keurig mandarijnen stapelend en de ander die de enorme hoeveelheid mandarijnen weer uit de pot pulkte, omdat hij hoorde dat waar fruit zat geen alcohol kon zitten. Ik gaf les en genoot en keek hoe ze hun plek innemen in mijn kamer en hun leven. En ik wist: dit zijn de momenten waarin iets doorgegeven wordt. Geen genen of bloedlijn, maar gewoontes en een warme bedding.

Een boom voor elk kind

En voor die nieuwe generatie in wording heb ik een zoet vervolg bedacht. Want voor een nieuwe baby, een begin, een bundeltje belofte, geef ik geen knuffelbeer of rompertje, maar ik adopteer een boom. In een mooie sfeervolle boomgaard met koffietentje, picknicktafels en een mooie visie kun je een boom adopteren.

Zo staat er nu, bij de boom van Saar, onze oudste nieuwe spruit, een houten bordje met: Saartje appeltaartjes – to be.
Bij Abe’s boom lees je: Abe’s appelmoes.

Een boom voor elk kind. En als het dan straks oogstfeest is, en ze in kaplaarzen en met een mandje gaan rapen, dan zitten ze aan de picknicktafel en delen verhalen en genen. Vaders, moeders, kleintjes, groten. Met thermoskannen thee en kleverige vingers.

Oogst

En ergens op zo’n middag voel ik het: dit is ook familie, het hoeft niet in genen, maar mag met een eigen wijsheid. Niet vanzelfsprekend, niet traditioneel, maar echt. Oogst. Want wat ik graag doorgeef, zit niet in bloed. Het zit in aanwezigheid, in zoete gekkigheid en betrokken zijn zonder te benauwen. In taal die blijft hangen. In koekjes, in bordjes met namen, in herhaling en op een eigen wijze.

Betrokken zonder benauwend te zijn, een mooiere nabijheid is er niet

Ik ben een laatste lijner en hecht iets af in de vrouwenlijn

Oh ja, ik ben een ‘laatste lijner’, want de vrouwelijke lijn stopt bij mij. Er is geen dochter die op mij lijkt en geen kind dat mijn glimlach erft of mijn manier van kijken. Het had anders kunnen lopen en het liep zo. En precies daarin zit voor mij de schoonheid – het doorgeven zit in veel meer dan we denken. Misschien was mijn taak niet doorgeven van de vrouwenlijn, maar juist het afhechten. Verhalen die te lang zijn doorverteld en niet op een eigen manier geleefd mochten of konden worden, gewoontes die te zwaar zijn geweest en lichter mogen.
Patronen die bij iemand moeten stoppen, zodat de volgende generatie vrijer mag zijn en leven op ieders eigen wijze.

Sommige vrouwen dragen verder en anderen ronden af.
Beide is liefde. Beide is geven en ontvangen.

Wat ik dus doorgeef

Ik kijk dus naar wat er wél is, naar wat de bedoeling is. En ik laat zeker mijn erfstukken achter. Als de bomen met bordjes. Naar jongeren die hun buurt laten zien met glimmende ogen. Naar hoe ze ja zeggen op betrokkenheid, op aandacht, op een traditie die blijft staan. Door mijn leven voor te leven en leren te vertrouwen. Niet alledaags, maar met ritme en ruimte. Ruimte voor hun eigen wijsheid. Want dát wil ik nalaten. Niet alleen een recept, maar de uitnodiging om zélf iets te bakken, hun eigen verhaal te kiezen en hun eigen vorm.

Je eigen wijsheid is er niet in gestopt om lastig te zijn,
maar juist om jou jouw te maken.

Dat is ook wat ik doe bij Bloei!

Ik help vrouwen hun oude verhaal los te laten en een nieuw verhaal te schrijven. Om het zo te herschrijven dat het wél klopt. Met kleurpsychologie, creativiteit en intuïtieve taal geef ik woorden aan wat al lang gevoeld werd, maar nooit gezegd. Ik ben niet de coach, maar de cheerleader van jouw waarheid, de stem die zachtjes roept: “Je weet het al, durf het nu te leven. Ontdek je eigen wijsheid. Jij herschrijft je levensverhaal op jouw wijze. En ik geloof in wie je al lang bent.”

Oranje

Als ik dit zou samenvatten in één kleur, dan is het oranje. Warm, levend en stromend oranje. De kleur van creatiekracht (en van de mandarijnenlikeur). Daarmee bedoel ik niet die van knippen en plakken, maar van die diepe drang om iets achter te laten op de wereld, een footprint. Oranje is voelen en scheppen tegelijk – die vraagt niet wat je denkt, maar wat je wilt zeggen zonder woorden. Het is de kleur die zegt: “Je mag iets nieuws maken. Op jouw manier. Omdat het al in je leeft.”

En misschien is dát mijn werk. Niet om iets aan te leren, en zeker geen methode, maar om het vuur aan te wakkeren van je eigen wijze, als herinnering aan wie je altijd al was. Dus… Is het waar dat ik niks doorgeef?

Ontdek het zelf in jouw het Expeditie-kleurtraject bij Bloei: Denk je écht dat jij niets kunt nalaten?
Of is het tijd om te ontdekken wat je allang bij je draagt en dat eindelijk door te geven? Dat is precies wat we doen in de Expeditie. 👉 bloei.biz/expeditie

Met Lie(f)s