Vandaag is zo’n dag, bij het opstaan heb ik er gewoon gelijk zin in. Wakker voor de wekker, nog even dommelen en dan koffie! De dag nodigt me uit en ik neem de invitatie heel graag aan. Na een lekker ontbijtje is het tijd om de agenda door te nemen, mail te checken en me te mengen in gesprekken op social media. En om kleur de wereld in te sturen natuurlijk, mijn dagelijks ritueel.
Maar dan gaat er iets mis, heel erg mis. Want tijdens het afvinken van de agenda, wat emailberichtjes en m’n bezoek aan Facebook komt er een heel klein, maar steeds venijniger wordend gevoel vanuit mijn maag omhoog kruipen. Tergend langzaam en zeer onbestendig verpest het mijn humeur. Ken je dat? Waren de wereld en mijn bui zojuist nog vrolijk gekleurd, neemt nu een grauwe sluier de boel in een wurggreep.
Ongezouten mening
Ho stop. Even een time-out, voor de humeurcheck. Want voordat ik verder ga met deze tirade scan ik even mijn gemoed. Zo ver ben ik inmiddels al! Is er iets gebeurt? Wat dan precies? Slecht nieuws gelezen? Op mijn donder gekregen? Nope! Maar wat dan wel?
Wat er aan de hand is, is eigenlijk heel simpel. De invloed van buiten kwam namelijk zomaar binnen wandelen en dacht dat die ook uitgenodigd was. Heel brutaal zonder gene. Met ongezouten mening. En deed mij allerlei aanbiedingen, bracht oplossingen voor allerlei zaken waar ik ook last van zou hebben. En wat deed ik? In gedachten ging ik gewoon met hem mee, zoals een goed gastvrouw betaamt. En nam ik alles van hem aan. Wat een onaangename gast eigenlijk, kan ik die er nog uit zetten? Het was zo fijn zonder het venijn.
Jawel hoor, die gast kan er best uit. En je laptop, die kan ook uit. En het journaal ook en die collega die zo nodig vertelt wat je wel en niet moet doen ook. En zij van boven die steeds zo roddelt kun je ook heus wel skippen. Zelfs je eigen tetterende gedachten kunnen uit. Jawel hoor.
Thuis laten
Je hoeft namelijk niet overal iets mee of van te vinden. Nog beter nieuws, je hebt zelfs een keuze. Vraag je af bij elke gedachtegang, bij elke foute site, bij elke piep op je telefoon: als ik een feestje zou geven zou ik deze gast dan uitnodigen? Wat een ruimte zou er dan ontstaan. Heerlijk ook zo zonder oordeel! Wist je dat als je een vinger wijst naar de ander er toch wel 3 naar jou wijzen. Niet leuk!
En wat als we zelf gewoon eens even geen mening zouden geven? De neiging thuis laten om overal en ongevraagd te zeggen wat jij ervan vindt. Hoe anders zou het zijn te luisteren naar de ander? Niet te wiebelen op je stoel, klaar voor je volgende mening? Luisteren en dan pas reageren. En wat dacht je van het gewoon eens bij luisteren laten?
Ik poets ‘m op hoor, deze oude spreuk: erger je niet, verwonder je slechts. Waar eerder in je hoofd onweer losbarstte en in je hart ruis ontstond, is nu het (onuitgesproken) antwoord: joh, wat bijzonder. En je gaat weer fluitend verder. Niets meer en niets minder. Probeer het maar eens, bijvoorbeeld als je collega wel hele rare ideeën heeft of je lief weer eens een te wild idee heeft. Het is in ieder geval een stuk charmanter. Je hoeft namelijk niet altijd ergens iets van te vinden.
Neutraal grijs
Vandaag laat ik gaan, maar morgen kies ik voor grijs! Kleur van neutraliteit, rust en van gewoon even zijn. Grijs, kleur van zomaar een poosje je mond houden, van niet overal iets van moeten vinden, van leven en laten leven. Gewoon even fijn ‘zijn’! Best fijn zo’n grijze dag. Wat vind jij?
