We zitten met z’n vieren in de vergaderkamer. De directeuren, mijn collega en ik. Het voelt spannend en onbehaaglijk op deze late, grijze novembermiddag. Dit gesprek, dat niet vooraf was aangekondigd, overvalt ons. Ik kijk opzij en zie haar met haar handen friemelen en ik voel mijn hartslag in mijn keel. Er hangt gedonder in de lucht.
Hij begint een beetje bars aan zijn verhaal en we voelen dat dit niet over loonsverhoging of een extra bonus gaat. Het gaat over problemen, grote problemen. Eindelijk komt het hoge woord eruit. “Dames, er moeten grote bezuinigen komen. We gaan snijden in jullie uren, dat is onvermijdelijk. Laten we zeggen dat we elkaar dinsdag weer spreken en dat jullie ons laten weten wie deze 24 uur gaat inleveren.” Bam!
This was not how the story is going to end
Bloed stijgt ons naar de wangen en er hangt een ijzige stilte in de lucht. We kijken elkaar stilzwijgend aan. We zijn volkomen ontzet. Daarna weet ik niet meer exact wat er gebeurde, maar wel dat we in het café om de hoek belandden. Wij samen tegen de rest van de wereld. Het voelde niet eens als een vraag, maar zoals mijn collega het mooi verwoordde: “Zo zeg, we worden weggestuurd met de opdracht of we even een mes in elkaars rug willen steken!” Wat voelden we ons klein en machteloos en wat was het onrechtvaardig wat ze ons vertelden.
Maar na de eerste borrel kwam er toch iets heel anders bovendrijven dan de heren hadden verwacht. Strijdvaardigheid! Kracht en saamhorigheid. This was not how the story is going to end! Oh no!
Ze koos voor zichzelf
Deze onaangename situatie zou nog een half jaar duren met uiteindelijk mijn ontslag. Maar weet je, niets is wat het lijkt. Want het werk bleef en mijn collega had heel bewust voor het aantal uren gekozen wat ze nu deed. Zij had naast haar baan ook nog een prachtige danscarrière. Ze zag de bui hangen, want mijn werk zou gedaan moeten worden en voor een deel op haar schouders terechtkomen. En zo besloot ze om een dag na mijn ontslag een brief op het bureau van de werkgever te leggen. Een mooie witte enveloppe met haar handgeschreven ontslagbrief. Onomkeerbaar, en zo had ik mijn baan weer. Hoe bizar is dit verhaal?
Een stem vertelde me wat te doen
En weet je, ik ben dankbaar voor deze afschuwelijke ervaring. Want wat het me bracht was de gedachte: ‘Dit nooit meer! Ik ga op onderzoek. Ik ga mijn nieuwsgierigheid volgen, want het is blijkbaar de bedoeling om wakker te zijn. Ik ga alert zijn op wat zich nog meer aan talenten in mij wil ontwikkelen.’
Ik nam een besluit en een stem van boven vertelde me toendertijd: Op een dag werk je waar ook ter wereld met jezelf als instrument, je creativiteit als buddy en levenslust als inspiratiebron. Start walking.
Ik wist nog niet waarheen, maar ik begon met iets dat me kracht, levendigheid en creativiteit bracht, zodat ik mezelf beter leerde kennen en daarna goede keuzes kon maken om mijn pad te vervolgen. Mijn creatieve en intuïtieve kleurontwikkeling hielp mij met mijn transformatie.
Daar ging ik
Mijn werk was mijn basis en ondertussen koos ik voor het pad van ontwikkeling. Ik was gestart met lopen, lopen in de richting van mijn leven. Misschien was het vastzitten wel een uitnodiging van mijn ziel om weer verder te gaan.
En weer was er ontslag
Zo geschiedde… En toen er de tweede keer ontslag dreigde, wist ik dat het mijn tijd was. Ik was er klaar voor. De wereld lag aan mijn voeten, ik had mijn talenten ontdekt en ontwikkeld. Ik was klaar voor Bloei en Bloei voor mij.
Dit bizarre verhaal deel ik graag met je, omdat de somberheid en tegenslag transformeerde naar een inspirerend leven. Ik koos voor lichter leven. En er is niets dat ik jou meer gun dan dat.
Van een eerste stap naar Volle Bloei!
Het hoeft niet van de ene op de andere dag, zoals ik vaak zeg. Het mag ontstaan. Er mogen blaadjes vallen en er mag een zaadje geplant worden in een situatie waar je niet graag zit. Je hoeft niet te blijven hangen, je hoeft niet gelijk je baan op te zeggen. Maar je mag je aandacht verleggen naar iets wat je graag doet, waar je mondhoeken van gaan krullen. Het brengt al direct transformatie. Je gaat meer lachen, je wordt een fijnere collega en het doet van alles met je gezondheid. Zo belangrijk! En dit gaat natuurlijk over alle aspecten in ons leven waar geen energie meer in zit.
Mag ik je meenemen dit seizoen naar een ander uitzicht?
Alles wat je aandacht geeft groeit. Laat het iets zijn wat jij graag straks in volle bloei ziet staan. Stel je eens voor dat je blijft waar je nu bent en niet wilt zijn? Doe even je ogen dicht. Echt even voelen. ..Doe eens?
Hoe voelt dat?
Ik voel bijna met je mee, dat nare gevoel. Waar zit dat bij jou? In je buik, je maag? Ai!
En draai het eens om. Wat als je vandaag begint te lopen, kleur te bekennen… Hoe zou het dan zijn in lente? Voel eens…Laat eens toe? Voelt goed he? Die magie zit in jou! Nu al! Mag ik je meenemen dit seizoen? Een tweede jeugd? Een nieuw avontuur, voorbij je gevoel van uitgerangeerd zijn. Een lekker leven. Dit jaar echt zo anders!
Mijn ervaringen zijn niet voor niets en heb ik in een prachtig transformerend coachtraject veranderd. De magische en transformerende methode. Het lijkt me geweldig als jij er bij bent. Ik heb een stoel voor jouw avontuur klaarstaan.
Start walking en plan een kennismakingsgesprek via deze Link
Met Lie(f)s
5 reacties
Lieve Anne-Lies, wat weer een prachtig open verhaal. Het mijne is vergelijkbaar. Ik had me voorgenomen om de nieuwe directiesecretaresse te worden van een scholengemeenschap, als de oude met pensioen ging. Toen ze inderdaad met pensioen ging, ik solliciteerde naar haar baan en het niet bleek te worden, heb ik het roer omgegooid. Na overleg met de HRM medewerkster, bleek dat ik nooit verder zou komen op deze scholengemeenschap. En dus heb ik een beeindigingsovereenkomst getekend en ben ik gaan zoeken naar dat waar ik wel blij van word. Eten! En dus begeleid ik nu mensen naar een gezond gewicht en een lichter leven. Daarnaast ben ik coach bij het TopTraject en bij de talententraining in Veendam.
Ha Hilda, Wat een reis kan een mens maken he? En wat doe je het goed zo met je gezicht zo naar de zon. Met Lie(f)s
Dag Anne-Lies,
Vanmorgen heb ik met je kennis gemaakt via het webinar en er erg van genoten.
Ik ben bij je terecht gekomen via Marian Verbeek die, net als ik, met een aantal andere kanovrienden lekker aan het kamperen was aan de oever van de Maas.
Zij bracht jouw boek mee en las mij het verhaal voor van de rode bh. En je gelooft het niet, maar ik droeg die op dat moment zelf, dus wij kwamen niet meer bij van het lachen.
Inmiddels heb ik het boek besteld, maar nog niet ontvangen. Hoop dat ik het deze week in de bus valt.
Helaas ben ik niet in de gelegenheid om mee te doen aan je cursus/training. Ik ben met pensioen en heb tijd genoeg, maar niet meer het inkomen waarmee ik me dat soort dingen kan permitteren. Zo af en toe vang ik wel wat op van Marian
Hartelijk dank voor je webinar en ik hou je site in de gaten!!! Veel succes met je prachtige werk!
Lieve Anne-Lies, sinds een aantal maanden heb ik je mooie boek, ben ik geabonneerd op je nieuwsbrief, en geniet ik intens van je mooie verhalen. Je schrijft zo leuk, ik word er altijd blij van. Ook ik heb ontslag gekregen, maar om een heel andere reden. Mijn reden was mijn autisme. Het jaar waarin ik problemen op mijn werk kreeg, ik was 54 jaar, was een hele nare periode. Toen ik uiteindelijk na 1,5 jaar door het UWV volledig was afgekeurd had ik het gevoel dat ik mijn leven kon oppakken. Ik ben heel leergierig en ik teken mandala’s, daar had ik nu eindelijk de tijd voor! Ondanks dat ik geen betaalde baan meer heb, heb ik het druk met alles wat ik zo leuk vind om te doen. Uit ervaring weet ik dat de nare dingen in het leven je sterker maken en zonder deze nare dingen was ik niet geworden tot de vrouw die ik nu ben. Ik ben heel dankbaar voor de ellende die ik in mijn leven heb gekend. Inmiddels ben ik 63 jaar en ik geniet van mijn leven, ik leef eindelijk het leven dat ik altijd heb gewild. Helaas kan ik om financiële reden niet aan je mooie trainingen deel nemen. Hopelijk ga je nog vele jaren door met je mooie werk. Ik volg je van een afstandje.
Wat schrijf je mooi en wat is het je gegund om nu te doen wat je hebt te doen. Genieten. Dankjewel dat je in de pen geklommen bent om je verhaal met me te delen. Er zijn vast mensen waar je nu een hart bij onder de riem steekt.