Terwijl zij diep nadenkt en wat tijd nodig heeft om haar gevoel van kleurloos zijn te verwerken, ga ik terug naar het moment van onze eerste ontmoeting. Ik denk niet dat ze er toendertijd veel zin in had en als het ware werd meegesleurd door haar vriendin. Ik ben een beelddenker en kan dat heel goed voor me zien die twee vrouwen. De ene vriendin bijna rennend op sneakers snel de andere bij haar hand gepakt die er op naaldhakken struikelend achteraan komt. Het was een last minute verjaardagscadeautje van de vriendin op sneakers voor de dame op naaldhakken, die VIP-dag Visionboard in het voorjaar.
- Een keurig type in donkerblauw
- Ze boekt een privé-sessie
- Haar belemmeringen in de ogen kijken
- ‘Maar waar ben ik zelf dan gebleven?’ Kleurloos!
- Waar zijn al haar kleuren gebleven?
- Wat zou er gebeuren als ze de lente wel tot leven wekt? Nooit meer kleurloos?
- Een overdosis aan verantwoordelijkheidsgevoel was de oorzaak van haar gevoel van kleurloos zijn
- Hier staat ze te midden van de left overs van wie ze ooit was
- Ga je mee op expeditie? Kleurloos verleden tijd maken?
Een keurig type in donkerblauw
Gekleed in een donkerblauw mantelpakje en een sjieke tas aan haar arm, die ze geen moment uit het oog verliest, lijkt ze een beetje uit de toon te vallen bij de rest. Samen met haar vriendin op sneakers bespreek ik wat duistere stukjes uit het visionboard en ik ruim met haar wat op, zodat ze fris vooruit kan kijken naar de toekomst. Oude pijn ombuigen naar levensgruis en haar gehechtheid daaraan loslaten. De wens van haar ex was eerlijk gezegd niet van haar, zo kan ze nu zien na wat verschuivingen op het board. En dat plaatje van hen samen hoeft niet mee op haar board. Een lege plek die eerst wat onwennig voelt, wordt ineens ruimte voor haar, haar verlangen. Alleen dat mag mee op het board. Nu zal niets haar toekomst nog in de weg staan. De vriendin op sneakers doet het supergoed en gaat met magie naar huis. Haar vriendin heeft wat meer tijd nodig.
Ze boekt een privé-sessie
En nu heeft de dame in mantelpak een privé-sessie geboekt. Ze had wat tijd nodig en dat snap ik goed. Het leven was niet altijd even lief voor haar. En als ze nog enigszins de boel in toom wilde houden en op orde, dan had ze een strak regime aan te brengen. De bitch van het bedrijf noemden ze haar en niemand wist wat ze echt voelde. Het deed er niet toe, ze had 60 monden te voeden en medewerkers aan de slag te houden. Terwijl de concurrenten sneller groeiden en zij geen geld had voor automatisering. De enige die automatiseerde in het familiebedrijf was haar hoofd en dat had het volledig overgenomen van haar hart, haar liefde en haar creativiteit. En dat begon ze sinds die voorjaarsdag Visionboard maken waar ze de creativiteit en wat dat voorheen voor haar betekende weer heel even mocht ervaren.
Haar belemmeringen in de ogen kijken
Haar ziel vertelde dat het tijd was voor ontwaken, haar hoofd stak daar steeds een stokje voor. Zo schuift ze nu, twee jaar later, aan mijn grote tafel voor een doorbraaksessie. Een sessie waar ze haar belemmeringen in de ogen wil kijken en glans wil ervaren. Een brug slaan van hoofd naar hart en haar hoofd een poosje met pensioen.
‘Maar waar ben ik zelf dan gebleven?’ Kleurloos!
We staan naast elkaar en kijken naar haar levensweg in kleur. Een weg die we samen hebben neergelegd vol keuzes, maar ook van momenten waar ze vergeten is een keuze te maken en wat daar de gevolgen van zijn. We hebben alle excessen een kleur gegeven en het valt haar op en zwaar dat er steeds een kleur is verdwenen. ‘Waar ben ik gebleven, Anne-Lies? Van die kleurrijke jonge ambitieuze vrouw is slechts een kledingkast met wit, grijs en donkerblauw overgebleven.’
Waar zijn al haar kleuren gebleven?
– Rood verdween bij haar burn-out, net als het geel. Want in haar werk had ze wel alles gegeven, maar werd ze niet gezien en gewaardeerd, waardoor zij zich steeds onzichtbaarder ging voelen.
– Groen verdween toen ze het bedrijf moest overnemen, omdat haar vader ziek werd en zij de kwast niet meer kon gebruiken.
– Roze was er nog wel, maar enkel op vakantie – want alleen dan mocht ze de lat wat lager leggen. Alhoewel… nu ze er over nadenkt, was haar laatste vakantie tien jaar geleden.
– Het turkoois, haar grote favoriet, draagt ze al jaren niet. Weggeslopen uit haar leven als een dief in de nacht en nam haar vertrouwen in zichzelf en haar creativiteit mee toen ze keer op keer werd afgewezen. Ze nam haar intuïtie niet meer serieus.
En zo hebben alle kleuren een verhaal en een reden om te verdwijnen. Haar verdriet en verlies is voelbaar.
Wat zou er gebeuren als ze de lente wel tot leven wekt? Nooit meer kleurloos?
‘Het is gek Anne-Lies, maar die verdwenen groen lijkt me nu steeds aan te kijken. In alle tinten. Maar ik moet er niet aan denken dat ik hem weer draag, dat hij op mijn huid zit. Ik krijg het Spaans benauwd bij de gedachte.’
Ik zie het vaak gebeuren en het is hoe het werkt. Ze verlangt naar die kleur die haar helpt verder te ontwikkelen vanuit alles wat er stiekem in haar leeft. Het voelt als het moment van net voor de lente. Klaar voor de start alsof er een bollenveld aan mogelijkheden ligt te wachten op die eerste zonnige dag. Die dag dat alles eruit knalt, kleurrijk en barst van leven. Maar dat voelt zo overweldigend dat ze terugkruipt en zich verstopt onder het dikke bruin van de aarde en van verwachtingen uit het familiestuk. Het liefst stilliggen en wachten op de komende winter. Want wat zou er gebeuren als ze de lente wel tot leven wekt? Te spannend en ze deinst weer terug.
Een overdosis aan verantwoordelijkheidsgevoel was de oorzaak van haar gevoel van kleurloos zijn
Dus is haar kast een weerspiegeling van haar leven geworden en herkent ze zich in wat ik vertel over de kleuren die resten en die ze in een overdosis draagt. Ik zie een wijze vrouw vol met potentie en verlangen haar plek in te nemen. Ze is uitermate geschikt, rechtvaardig en ordelijk. Vol verantwoordelijkheidsgevoel omdat ze weet dat men op haar wacht en zij de boel bij elkaar moet houden. Ze kan het ook, maar wat je goed kan, wil niet altijd zeggen dat jij er ook zelf gelukkig van wordt. Haar talenten houden het bedrijf staande, niet haar hart en verlangen. Ze heeft vol angst de kleur en kracht uit het leven voelen sijpelen en bijna de moed opgeven.
Hier staat ze te midden van de left overs van wie ze ooit was
Ze ziet nu dat slechts zwart, wit en donkerblauw het restje van haar leven is. Te midden van de left overs van wie ze ooit was, stelt ze de vraag: ‘Ik wil heel graag ontluiken als mezelf. Wil je me helpen mezelf weer te leren kennen en van daaruit te leven?’ Ze wil kleur bekennen en volgende lente knallen van geluk in een gele zonnejurk vol verve en frivoliteit. Magenta om gek te doen en het leven te leven op haar manier, heus met verantwoording maar zonder het gevoel van killing. Ruimte voor haar en lucht in haar longen.
Ik kan niet wachten; kom maar door met die zon. We gaan samen op expeditie! Ze gooit haar hakken uit en trekt sneakers aan 😉
Ga je mee op expeditie? Kleurloos verleden tijd maken?
Je voelt het he? Ook jouw tijd om te ontluiken? Aarzel niet meer, het gaat om je gezondheid en geluk. Check vandaag in en word weer verliefd op het leven, jouw leven
