Haar bericht verschijnt in mijn community kleurcoaches. Voorzien van een prachtige foto en zoals altijd mooi geschreven. Haar stijl kan ik voelen en zien. Het is gevoelig en er valt altijd wat tussen de regels door te lezen. Een vlotte vrouw, iemand die op het oog het helemaal voor elkaar heeft in de ogen van haar ouders, de buurt en haar vriendinnen. Ze is nog geen 50, een heerlijk mens en met een prachtige wereld aan haar voeten.
Niets is wat het lijkt
Ogenschijnlijk, want met regelmaat schuift ze bij me aan in de community met haar verhaal over onzekerheid. Steeds in een andere vorm. Soms gaat het over diep verdriet, over rouw en soms gewoon over een opmerking van iemand anders, terwijl het net lekker ging met haar persoonlijke groei en processen. Een opmerking die haar direct raakt en triggert op het ‘niet goed zijn’. En als ze eenmaal in dat verhaal zit, dan is dat gevoel van onzekerheid allesomvattend. Niet even schudden op de grondvesten, maar direct is niets goed meer en vooral niet aan zichzelf en haar leven so far. Daar bovenop geeft ze zichzelf op de kop omdat ze er niks van bakt, het leven niet snapt, mislukt…
Haar eerste reactie is aflijding - nee, geen taalfout
Haar reactie is om dan de controle te willen grijpen en te kiezen voor afleiding of eigenlijk aflijding, weg van de pijn en het lijden. Controle, zodat haar hoofd het snapt en ze kan beredeneren en het werk laten doen en aflijden door te kiezen voor studie. Nog beter worden met een nieuwe studie of een nieuwe methode of tool die haar gaat helpen om op een dag goed genoeg te zijn. De dag dat ze het snapt en niet meer onzeker hoeft te zijn. Die dag.
Maar die dag gaat nooit komen, omdat onzekerheid over angst gaat die niet te stillen is met studie en methodes, zonder dat het in de ogen wordt gekeken. Zekerheid vinden we zelden in het leven, dat is zeker, dat dan weer wel.
Ik gun haar de wijsheid van onwetendheid
Ik gun haar de reis van wat niet meer is naar het nieuwe, met de wijsheid van onwetendheid. Want wat als ze op het punt is gekomen dat als er iets ergs gebeurt (sterfgeval, ontslag) ze niet na de eerste schok in het oude patroon van onzekerheid reikt (niet naar de kleine in haar en de oude pijn van toen), maar een halve slag draait naar een ander bewust zijn? Dat ze zichzelf dan omarmt en zegt: “Wow wat is er hier gaande? Waar ben ik terechtgekomen? Ik was hier niet eerder. Niet eerder in een leven zoals nu zonder …. Niet eerder op deze plek in mijn natuurlijke groei.” Maar dan niet in onzekerheid, maar met onwetendheid.
Als Alice in Wonderland
Het nog niet weten hoe je te verhouden, het nog niet weten wat het je brengt en jezelf dat toestaan, permissie geven. Alsof je in een andere wereld terecht bent gekomen waar kiezen voor onwetendheid direct een zachter gevoel geeft en misschien zelfs een vorm van nieuwsgierigheid. Als Alice in Wonderland; verwondering in plaats van de onzekerheid van de kleine waar de volwassen versie van jezelf geïrriteerd op reageert en zegt dat het er niet mag zijn. Maar na de eerste schok mag de onwetendheid zich laten zien.
Ik wens haar the space between no longer and not yet
Ik wens haar onwetendheid in 2022 en het plezier dat daaruit voort mag vloeien. Het is de reden dat ik graag die vrouwen coach die bereid zijn op expeditie te gaan. Weten dat het een bumpy road is en weten dat onwetendheid een meer duurzame gedachte is. Want daar kun je iets aan doen, daar groei je van, al was het maar je glimlach wanneer je achter het stuur zit in het land van onwetendheid onderweg naar wetendheid, daar waar het lichter is. Want dat is zeker: daar is het lichter en voel je je sterker. Elke dag een beetje meer. In plaats van aflijden, afdalen in de diepte van je bewustzijn naar licht, groei en verandering.
Afdalen in de diepte van je bewustzijn
Ik weet niet waar je staat, maar ik gun je de onwetendheid om na de eerste schok – de rauwe rouw of de enorme trigger – in je groeiproces te kiezen voor de zachtheid van onwetendheid en de nieuwsgierigheid van kleurcoaching. Maak vandaag nog kennis via deze fijne club.
4 Responses
Had het al eerder gelezen maar wat zeg je t toch weer treffend… onwetend op weg naar wetend.. mooi
Wat goed dat je het laat weten, Ko. Dat het verschil voor je maakt dat is een stimulans voor mij als schrijver. Dankjewel
mooi geschreven Anne – Lies en gaat me zeker heel wat lichtheid geven.
Wat fijn om te lezen Mia. Hou je me op de hoogte?