Ik zit aan zee en het is niet de eerste keer deze week dat ik mezelf hierheen rijd. Voeten in het zand, de wind langs mijn wangen. Het is een zomer die ik moet nemen zoals hij komt, nu ik nog revalideer van de dengue. En eerlijk gezegd… dat is geen makkelijke opgave.
Life is what happens to you while your busy making other plans
Begrijpen doe ik het wel want ik heb het idee dat er iets ligt te wachten dat zich niet laat haasten hoe graag ik dat ook wil. Ondertussen leer ik van alles over wat er zich afspeelt in mijn leven, nu ik in een ander tempo ben. Doordat ik me daar zo bewust van ben, voelt het alsof het precies zo moet zijn.
Het strand is bijna leeg en mijn blik kan zo eindig ver gaan. Voor me speelt een jongetje van een jaar of drie. Blonde krullen, gestreept truitje en rode konen. Hij klimt op een speeltoestel, vermaakt zich met het zand en een leeg blikje. Helemaal in zijn element, met de elementen. Hij glimlacht naar een meeuw die nieuwsgierig dichterbij komt.
De eenvoud raakt me en een verdwaalde traan rolt over mijn wangen. Want wanneer zijn we het kwijtgeraakt, dat urenlang spelen zonder doel? Of, als volwassenen, gewoon een poosje kunnen zíjn? Vrij van constante prikkels, omdat er vanbinnen zoveel te beleven valt. Echt die binnenwereld van ons is magisch mooi
De les van een peuter op het strand
Een les in hulpvragen
En dan gebeurt er iets interessants, iets waar we met z’n allen veel van kunnen leren. Het jochie probeert op een schommel te klimmen. Het wil alleen niet zo lukken. Hij glijdt van het plankje af, probeert het nog een keer, en nog een keer. Dan stapt hij een stukje naar achter, zet zijn knuistjes in zijn zij, en neemt een beslissing.
Hij loopt door het mulle zand, tegen de wind in, naar ik denk zijn oma. Hij kletst wat tegen haar, gebaart met zijn handen. En dan pakt hij haar hand. Zonder te vragen of het kan, zonder te vragen of het mag en helemaal zonder te denken dat hij lastig is of teveel vraagt van haar tijd.
Welnee. Hij heeft hulp nodig. Hij heeft een plan en pakt haar hand. Samen lopen ze terug naar de schommel. Ze geeft hem een duwtje en binnen de kortste keren vliegen zijn beentjes in de lucht.
Waarom hulp vragen krachtig is
En kan hij het daarna zelf verder? Natuurlijk.
Het is de kracht van hulpvragen. Dat is wat ik zie en wat ik denk.
Hoe vaak heb ik zelf niet te lang geprobeerd om alles alleen te doen?
Inmiddels ben ik er stukken beter in geworden. En ik vind het ook echt leuk om dingen samen te doen. Het maakt het leven rijker en voller. En het geeft nu eenmaal een goed gevoel als je iets voor een ander kunt betekenen. Maar dan moet je iemand daar ook de kans toe geven.
De betekenis van kleur roze in kleurpsychologie
Wat de kleur roze hierin kan betekenen
In mijn werk met kleurpsychologie zie ik het telkens terug: roze helpt je om zachtheid en steun te ontvangen.
De betekenis van kleur roze gaat verder dan ‘lief’ of ‘vrouwelijk’. Het is de kleur die je hoofd op vakantie stuurt. Die ruimte maakt om opnieuw te voelen wat goed voor je is en daar zorg voor te dragen. De kleur van mildheid, van ademhalen, van jezelf toestaan dat je het niet alleen hoeft te doen. lees hier meer ( Wat ik leerde over hulp vragen en kleurpsychologie )
Coachvragen om zelf te onderzoeken
Twee vragen voor jou
- Wanneer ben jij het contact verloren met het genoeg hebben aan je eigen gezelschap, en daarmee het moois dat in je zit?
- Wat als om hulp vragen gewoon onderdeel wordt van je dagelijkse leven? Wat zou er dan meteen van je schouders vallen?
Ben jij benieuwd wat kleur jou probeert te vertellen?
Dan ben je bij Bloei! precies op de juiste plek. Na twintig jaar werken met kleur als ingang naar verandering, heb ik alles wat werkt samengebracht in een opleiding. Meld je HIER aan en kies voor de verandering die je zo graag wilt
