Ze neemt alleen het zout van de zee op haar huid mee
Ze komt binnen met nog een beetje zand aan haar voeten van de vroege ochtend, haar huid nog zout van dat frisse zwemmen in zee. In haar blik ligt iets open, iets dat klaar is, misschien zelfs een tikkeltje ondeugend. Ik zie het meteen. In stilte schuift ze aan bij de grote houten tafel, die we vanochtend hebben klaargezet met thee, stilte, gevonden schatten en ruimte.
Wat je meebrengt, en wat je mag achterlaten
Om haar heen druppelen de andere vrouwen één voor één binnen. Iedereen met iets wat ze gevonden hebben aan het strand. Niet alleen stukjes hout of touw, schelpen of wier, maar ook kleine verhalen, gedachten, dingen die in hun hoofd of hart zaten. Ik had ze gevraagd om voor het ontbijt iets te gaan jutten. Iets natuurlijks, gevonden aan de rand van zee en zand.
“Vertel eens over je vondst,” zeg ik als we compleet zijn. Er ontstaat meteen iets moois. Iemand houdt een doorzichtig huidje van een garnaal omhoog en zegt dat het haar doet denken aan wie ze ooit was en aan zich kwetsbaar mogen voelen. Een ander laat een klein veertje zien dat haar herinnert aan lichtheid. De betekenis van wat ze gevonden hebben wordt voelbaar.
Zij ging niet jutten, maar zwemmen
Dan stel ik de vraag die ik altijd stel: “Wat van wat je hebt gevonden helpt je vandaag verder?”
Sommigen denken even na, anderen pakken meteen hun schat en leggen die voor zich neer. Er wordt geschreven, stilgevallen, gedacht — en er wordt ook gelachen.
Zij kijkt me aan en zegt: “Ik heb eigenlijk niks gejut. Niet echt.” Ik wacht even en zeg niets.
“Maar ik ben vanmorgen heel vroeg gaan zwemmen. En het enige wat ik meeneem… is het zout dat nog op mijn huid ligt.”
“Prachtig,” zeg ik. En ineens verandert de stilte aan tafel. Er komt iets zouts in de lucht te hangen, alsof zelfs onze gedachten even zilt worden.
Wat staat symbool voor de belemmeringen?
Daarna nodig ik hen uit om ook eens te kijken naar wat vandaag misschien niet helpt. Wat belemmert je? Wat voelt zwaar of plakkerig? Wat mag je weer teruggeven aan de zee?
Ze pakt iets op en houdt het omhoog: een streng zeewier met van alles eraan vast. Ze zegt: “Alles plakt eraan. Het staat zo precies voor hoe ik me soms voel. Er hangt van alles aan me, terwijl ik zo graag vrij en onbevangen wil zijn.”
Ze zegt het zacht, en ik zie aan de anderen dat ze het meteen begrijpen. Er hoeft niets uitgelegd te worden. Het is helder.
Terug de zee in
Ik nodig ze uit om dat wat niet meer bij hen hoort, mee te nemen en terug te geven aan de zee. Laat het los en maak jezelf vrij voor je creatie.
En ik zie hoe ze één voor één opstaan, wegwandelen over het strand, de wind in hun haar. Sommigen nemen hun tijd, anderen komen snel terug. Ik vind het prachtig om te zien hoeveel zo’n simpele oefening kan doen. Ik zie hoe ze lichter kijken, rustiger in hun schouders. Alsof ze iets hebben achtergelaten wat al lang geen plek meer had.
Turkoois: de kleur van wat klopt
Als we weer samen aan tafel zitten, vraag ik haar zacht: “Als je voelt naar de ruimte die nu is ontstaan, welke kleur zou je daar aan geven?”
Zonder twijfel zegt ze: “Turkoois.”
Ik glimlach, want ik weet dat die kleur voor haar helemaal nieuw voelt. Turkoois is de kleur van stroming, eigen wijsheid, creatiekracht, intuïtie, idealen. Dingen die bij haar al lang onder de oppervlakte lagen maar nog geen vorm hadden.
Ze vertelt dat ze zich jarenlang heeft aangepast aan het leven van een ander. Dat ze zichzelf stil maakte, inhield, haar eigen plan ergens ver weg borg. En dat ze hier, aan zee, voelt dat haar huid weer van haar is. Vrij, schoon, ongefilterd.
“Turkoois voelt als ruimte voor mij,” zegt ze. “Zachtheid die toch richting heeft.”
Turkoois is de kleur van flow, eigen wijsheid, creatiekracht, intuïtie en idealen die niet alleen gedacht, maar ook geleefd mogen worden. Als je voelt dat jij klaar bent om dit te dragen, dan weet je: het is tijd.
En dan wil je niet meer duiken.
Van verlangen naar vorm
Wat ooit begon als een vaag verlangen op een velletje papier, is voor haar nu een concreet project. Een dienst, een aanbod, iets wat ze al zo lang voelde en nu eindelijk vorm krijgt. Op de tweede dag vertelt ze hoe ze de kern ineens te pakken heeft: de woorden, de richting, de moed. Ze zegt precies wat anderen in de groep herkennen. Hoe ze het jarenlang voor zichzelf hield. Hoe ze het verstopte als een idee voor later. Maar hier, uitgesproken aan deze tafel, met vrouwen die luisteren, kan ze het niet meer terug in haar hoofd stoppen. En ze wil het ook niet meer. Het mag de wereld in.
Inmiddels werkt ze samen met de vormgever van Bloei! om het echt af te ronden. Omdat het tijd is. Omdat het klopt.
Misschien herken jij je hierin
Misschien voel jij ook al een tijd een plan dat zachtjes op de deur klopt. Iets dat van jou is, een idee dat elke zomer weer bij je terugkomt, maar dat je nog niet echt hebt toegelaten. Misschien is het tijd om het van de plank te halen. Niet alleen erover nadenken maar het ook echt doen. Want ook dromen hebben een houdbaarheidsdatum.
Reserveer je plek en gun jezelf de ruimte
Deze tweedaagse aan zee is er voor jou als je voelt dat het tijd is. Tijd om dat idee niet langer vooruit te schuiven. Tijd om dat plan, dat al zo lang in je leeft, eindelijk de aandacht te geven die het verdient. Je mag het vormgeven.
Als je je HIER aanmeldt, hoef je deze zomer niet te twijfelen of te schuiven. Je kunt ontspannen, mijmeren, loslaten want je weet: dit moment komt. Je hebt je plek al gereserveerd. Twee dagen aan zee, helemaal voor jouw project, plan of idee. Het juiste moment is nu.
