Wie nam haar dromen af? En wat er gebeurde met de lila sweater ?

Ik wil dit verhaal over lila met je delen omdat zij aan mijn hart gaat. Ze is voor mij een van onze dagelijkse helden. Lees dit verhaal en je zult haar net als ik omarmen….

Wat een heerlijk mens

Ze is altijd dol geweest op het vieren van het leven. Een sprankelend mens met een energie om verliefd op te worden. Waar zij de kamer binnenkomt gebeurt er iets. Iets jeugdigs, verfrissends en vooral vreugdevol. Pret staat in haar ogen te lezen en onbevangenheid draagt ze als een mooie jas. Het magische is dat de hele wereld zich met plezier aan haar oplaadt. Alsof het gedoe verdwijnt als zij verschijnt. Een lieverd, een graag geziene gast met een overvloed aan fijne energie.

Onder haar dekbed, zelfs als het zomer is

Zelf heeft ze geen idee van het moois dat ze draagt, die waardevolle energie en haar opliftend vermogen. Sterker nog, ze voelt zich vaak moe, overweldigd en wil zich de laatste tijd het aller aller allerliefste steeds meer terugtrekken. Niet alleen in haar eigen huis, maar ook gewoon in haar slaapkamer, onder haar dekbed een winterslaapje houden. Zelfs als het zomer is, of misschien dan juist. Want in de zomer moet ze naar buiten van zichzelf. Extravert zijn. Ze vindt het vaak pittig als iedereen zo vrolijk is. Ze geniet er wel van, maar als ze eerlijk is gaat het niet meer als vanzelf. Als toen ze jonger was. 

“Ik had het heel goed met mezelf”

“Hoeveel jonger?” vraag ik. “Nou ik denk dat ik 12 was! Ik denk dat ik net naar de middelbare school ging en me verwonderde wat daar allemaal gebeurde. Wat was ik speels, vrij en misschien in de ogen van de anderen een beetje anders, minder stads. Ik leefde in mijn eigen wereld. Ik fantaseerde erop los en was mijn eigen fijne gezelschap. Heerlijk. Ik had wel vriendinnen en nichtjes en dat was gezellig, maar ik had het ook heel goed met mezelf. Wat een fijne veilige jeugd was dat.”

Gewoon volgens de lijntjes en regels gaan leven

“Op de middelbare is er denk ik een wereld van verschil ontstaan. Waar dagdromen raar was en de ruimte om te fantaseren geen optie meer was. Regels, schema’s en planning zouden me helpen bij het leren, bij het tot me nemen van informatie en kennis uit boeken. En omdat ik er gewoon niets van begreep, ben ik maar gewoon volgens die lijntjes en regels gaan leven. Ik heb het me aangeleerd om te overleven. Maar wat was ik graag nog in groep 8 blijven hangen bij meester Wijs. Die middelbare was een ramp en dankzij mijn vriendin Louise heb ik me er doorheen geslagen. Misschien ook wel door het respect dat ik op de een of andere manier toch afdwong. Ik overleef nog steeds. En Anne-Lies, dat is volgens mij nooit de bedoeling geweest.”

Vraag je niet af wat de wereld nodig heeft. Vraag je af wat jou tot leven brengt. Want wat de wereld nodig heeft is mensen die tot Bloei zijn gekomen.

Een jaarprogramma voor persoonlijke groei

Ze vertelt ook dat ze dapper was toen ze richting burn out ging op haar werk en heus wist dat ze ook hier weer aangepast gedrag vertoonde. Toch schreef ze zich in voor een fantastisch jaarprogramma voor persoonlijke groei. Ze gelooft in elke dag een stap zetten en dat het tijd is om de verantwoordelijkheid voor haar eigen energie en leven te nemen. Nieuwe mensen leren kennen en een jaar de tijd om zichzelf weer te ont-dekken en uit te vinden, zodat ze vorm kan geven aan haar leven van morgen.

Ook nu in het fijne jaarprogramma loopt ze tegen de lamp, want soms is het zo dat als je buiten de lijntjes wilt kleuren, je lijntjes nodig hebt. Maar nu met het verschil dat je ze zelf mag bedenken. Welke lijntjes werken wel? Wat zou fijn zijn? Nu en straks. Een nieuwe basis. 

Een grijs schoolkostuum

Haar fantasie en vrijheid heeft ze per ongeluk achtergelaten op het schoolplein. Net als haar lila jurkje en sweater. Per ongeluk, want ze wist niet beter. Ze had structuren en een grijs schoolkostuum aangenomen omdat ze dacht dat het zo hoorde. Ze merkt het nu de vraag in het programma komt om taal te geven aan belangrijke waarden voor haar. Haar kernwaarden. Ze raakt in paniek. Ze heeft die woorden niet. Woorden lijken te dansen, ongrijpbaar. Ze is bang dat ze weer moet aanpassen en weet de taal niet, er komt niets naar boven. Gaat ook dit moois haar niet helpen om weer te leven zoals ze ooit geloofde?  

Ze kiest de kleuren lila, oranje en turkoois

En dan krijgt ze een ingeving. Er is een tolk, er is iemand die weet dat er soms geen woorden nodig zijn om te laten zien wat belangrijk is. Er is een manier die meer bij haar past. NU op dit moment. Ik ben zo trots op haar dat ze ervoor kiest om me aan mijn jasje te trekken, dat ze gaat voor een experiment. Iets wat voor haar werkt, letterlijk en figuurlijk en al helemaal niet tegen haar werkt. Het mag zoals zij dat wil. En ik vraag haar 5 kleuren te kiezen. Gewoon intuïtief, die voor haar belangrijk zijn. Geen woorden van waarde, maar kleur. Binnen no time liggen er 5 kleuren op een rij en ik vertaal ze. Geef taal aan de tinten die voor haar liggen. Haar kernwaarde, zoals turkoois, van je eigen wijze. Oranje van avontuur en fijn voelen. En lila voor de inspiratie en haar fijngevoeligheid. We hebben tranen als we merken dat het is gelukt. Dat ze verder kan, dat ze weer mag leren leven op haar condities. Wat een opluchting geeft het haar.

Wat zet ze op het visionboard?

Het is een stuk dat ze diep heeft weggestopt, dat het mag op haar manier. Weer leren fantaseren, want dat heeft ze nodig om een stip op de horizon te zetten. Wat mag het leven haar geven over een jaar? Wat zet ze op het visionboard? Ze heeft geen idee! Fantaseren kan ze niet meer en mag ze weer gaan leren. Het enige wat ze ziet, als ik haar die vraag stel, is een diep donkerpaars gat. Het zit dicht en voelt benauwd. Geen stip, geen horizon, geen beeld.

Ik snap haar wel; paars in het negatieve ervaren staat vaak voor dat er iets of iemand dogmatisch is. Dat er voor jou geen ruimte is en dat je je hebt aan te passen. De nasmaak van toen op de middelbare school is te wrang en de toekomst te ver. De stappen te groot en ook toekomstdromen vormgeven lukt haar niet, want op dromen zit immers een smet. Mensen vinden daar wat van.

Zoals lila betaamt

Dus pakken we haar geloof van dat het stapje voor stapje mag en kiest ze elke dag iets wat haar blij maakt. Ze schat het op waarde en schrijft het op, zodat ze over een jaar een schatkist heeft aan dingen die haar blij maken. Geen visionboard, omdat dromen niet wil lukken, maar elke dag stilstaan bij wat haar blij maakt brengen de wonderen weer boven. Het versterkt haar geloof in zichzelf en zo inspireert ze zichzelf en maakt ze het weer mooi. Leert ze zichzelf weer kennen om op een dag, zoals lila betaamt, ook haar fijngevoeligheid weer aan de hele wereld te laten zien. Haar lila hoodie en jurkje weer uit de kast, de smet voorbij en fantaseren als een malle. De wereld zit erop te wachten.


Wat een pakkend verhaal, vind je niet? Het raakt mij als coach en kleurcoach steeds weer dat het niet zo hoeft te blijven. Dat er altijd mogelijkheden zijn of mensen die je inspireren en je verder helpen. En …de dapperheid van de deelnemers. ontroerend mooi. Raakt het jou ook? Bij jezelf? Of bij al die mensen in je omgeving die je een reikende hand kunt geven met deze taal en tool van kleurpsychologie? Hoe betekenisvol zou dat zijn? Check vandaag HIER nog in en maak het verschil voor jezelf of al die helden in je leven van alle dag.



Met Lie(f)s