Ode aan opluchting
Ik zie haar met een bleek gezicht zitten, starend naar de mensen om haar heen. Dan pakt ze haar mobieltje en scrollen haar ogen over het scherm. Dat doet ze na een tijdje nog een keer. En daarna nog minstens 28 keer binnen het halfuur. De onrust die al dagen sluimert, balt zich nu samen in haar maag. Tussen half negen en negen uur zou het bericht komen. Wel of niet geslaagd? Wel of niet een ticket naar de toekomst, een studie in Amerika?
Uit elkaar klappen
Ik zie hem heen en weer lopen voor een kantoorgebouw. Jong, vol verwachting, een bruisende jongen met bravoure. Maar nu is hij wat stilletjes. Hij wacht op de uitslag van zijn sollicitatiegesprek. Hij heeft de laatste ronde gehaald, nu spant het erom. Zijn klamme handen wrijven nog eens door zijn haar. Het enige wat nog lijkt op de stoere vent, zijn de sneakers en zijn tattoo. Hij heeft zich binnenstebuiten gewerkt en gestudeerd, om de baan te verdienen. En duizend weesgegroetjes verzonden. Binnen vijf minuten weet hij het. Hij heeft het gevoel uit elkaar te klappen. Wel of niet zijn droom werkelijkheid zien worden?
Samen alleen
Ze zitten samen in de wachtkamer. Samen en toch een beetje alleen. Want wachten op een uitslag als deze doe je wel samen, maar voel jij alleen. Het is jouw lijf waar de spanning doorheen giert en dat je graag tot bedaren brengt. Van de buitenkant ben je heel flink, vanbinnen kun je wel janken. En het houdt nog niet op als de deur opengaat en je mag binnenkomen. Het stopt pas als hij begint te spreken en je lachend de hand schudt. Je kunt de vriendelijke arts wel zoenen. En je glimlacht bij het idee dat al je spaargeld op is aan alles wat je in gedachten aan het kindje in je buik beloofde, zojuist in de wachtkamer. Als het maar weer goed zou komen.
Verbeteren en verwennen
Je zou er een vermogen voor over hebben om je diploma in ontvangst te nemen en je mogelijkheden voor de toekomst over zee na te jagen. Je zou nooit meer ruzie maken en je lief eindelijk ten huwelijk vragen, als je maar door bent naar de volgende ronde en promotie een feit is. Je zou je kinderen verwennen en het contact met je vader verbeteren, zijn fouten zelfs vergeven, als je maar een mooie uitslag krijgt. God, daar zou je alles voor over hebben.
Het moment
En dan is daar het moment dat alles van je afglijdt. De gevoelens van onmacht, onvermogen of angst zijn verdwenen. Je staat niet langer in de wacht. In de wacht van je toekomst, omdat ineens het leven aan je deur klopt. Dat zoete, sterke gevoel dat tintelt door je aderen en je steeds meer in zijn grip krijgt en je op aarde brengt. Voor dat ene moment wil ik graag een ode.
Ondergewaardeerd gevoel
Want hoe goed ik het ook begrijp. Hoe goed ik ook snap dat we graag weer naar de orde van de dag willen. De spanning voor de grote stap is nu immers verdwenen. Toch wil ik je vragen om de volgende keer ‘het moment’ te rekken. Al is het maar voor vijf minuten. Gewoon eens even voelen. En nee, je hoeft niet al die beloften die je in nood hebt gedaan waar te maken, want ik begrijp hoe het gaat. Maar sta eens vijf minuten stil bij het gevoel van opluchting.
Zou jij het eens willen proberen?
Opluchting is het meest ondergewaardeerde gevoel. Het is zo vol van kracht, groots en zoet en toch alweer zo snel voorbij. Hoe zou het zijn als de opluchting wat langer zou mogen blijven zinderen? Als we aandacht zouden geven aan het gevoel dat zich langzaam van ons meester maakt. Gewoon een poosje met opluchting samen zijn. Zou je het eens willen proberen?
Met Lie(f)S
