Bali, ik mis je! En ik mis mij

Al weken heb ik een sluimerend gevoel van onrust. Ik kan de vinger er niet op leggen, geen woorden voor, dus laat ik het maar een beetje. Het zal zich zoals altijd wel laten zien of een kleur krijgen in de richting van waar ik het zoeken moet. Tot die ene zaterdagmiddag waar ik een fijn gesprek voer met Rachel en Esther na een verdiepingsdag kleurcoaching. We halen herinneringen op aan Bali. 

Esther vertelt over de indrukwekkende invloed van haar retreat bij mij op dat goddelijke eiland Bali. De reis was al gestart voordat ze überhaupt maar in het vliegtuig stapte. Zo werkt dat met dappere besluiten. Onbewust ben je al een nieuw verhaal aan het vertellen aan jezelf, alleen dat weet je nog niet, maar de kleine effecten zijn wel al voelbaar. 

We pakken onze telefoons en laten elkaar fotos en filmpjes zien die we voor onszelf niet nodig hebben, de beelden staan immers op ons netvlies gegrift, maar om ze met elkaar te delen of thuis te laten zien. Daar zijn ze magisch voor, om de ander een klein beetje mee te laten kijken.

We komen op het blog ‘Missen is houden van’ waar Esther de inspiratiebron van is. En ineens begint me iets te dagen.

De tranen blijven stromen

Later die avond gaat er een sluis open en stromen de tranen over mijn wangen en ze voelen als bevrijding. Dat wat bijna vanzelfsprekend was, laat van zichzelf horen, wil gezien en gemist worden. Dikke tranen brengen nog meer herinneringen en processen, energie en duizenden onuitgesproken gevoelens en verlangens van liefde en avonturen naar buiten. Tranen zijn een zalig vervoersmiddel om onzichtbare gevoelens taal te geven. Mijn hemel… wat mis ik Bali.

Ook dit jaar stonden retreats en lesgeven op het programma net zoals met twee maanden wonen en werken op Bali. Alle voorgesprekken waren gevoerd en ik heb zelfs een ticket cadeau gedaan aan Christi, de winnares van mijn challenge. Christi is al lange tijd verbonden aan Bloei! . Bali zou ik haar weer ontmoeten en haar verder coachen. Maar het leven ging anders…

Ik verlang naar de Co work space

Ik wil zo graag na een jaar weer binnen te kunnen wandelen in Dojo, de fijnste en meest leerzame werkplek voor meer dan 100 nationaliteiten. Wat had ik graag de glimlach van herkenning gezien op de gezichten bij de balie. Een thuis ver van huis om te werken met goede koffie en betrouwbaar internet omdat je daar als online digital ondernemer afhankelijk van bent. Je naam op de lijst zetten voor de wekelijkse bbq om je te verbinden en een fijn gesprek te hebben of juist even helemaal niet na je derde bintang.

De herrie van de straat

Ik mis mijn scooter en wens de gojek (brommer Ubers) alle kracht toe nu het toerisme niet vanzelfsprekend is. En zie in gedachten de eerste stappen naar vrijheid van mijn deelnemers als ze onhandig achterop de scooter stappen en niet weten waar ze hun handen moeten laten. Ik weet ook al welk verschil ze met deze stap het verschil in hun eigen leven maken: groots. En de drivers in hun groene jackies hebben geen idee. Ook niet dat de kleur groen van hun jasjes staat voor je groei, ontwikkeling en je grenzen verkennen. Nou, dat kan je heel goed op Bali.

Ik mis de nachtwaker en de krekels

Mijn gele huis (koening) mis ik ook. Nu weet je waar de naam nasi koening vandaan komt als je de menukaart weer eens leest van je favoriete toko. Mijn huisje, zorgvuldig uitgekozen, een veilige plek en leslocatie bij Philippe en Sophie van United Colors of Bali. Die dapper doorbouwen, corona of geen corona, aan hun plan voor een prachtige yogaplek met pink pool. Te leuk! Een plek waar ik jaarlijks een paar maanden woon, mijn leven deel in avonturen en persoonlijke groei en uiteraard coaching geef. Een plek waar ik mijn leven in volle bloei leef. 

De vibe en de energie van Bali

Een energie die in de lucht hangt op Bali, creatieve energie, ongrijpbaar, maar o zo voelbaar. Soms too much. Bali geeft. Niet altijd wat je wilt, wel wat je nodig hebt. Wil je echt de magie ervaren, dan heb je het daar aan te gaan. Het is niet voor watjes.

Soms snijd ik een limoentje open om de geur van Bali op te snuiven.

Ik verlang en mis het zo

Ik mis de verbinding en het makkelijke contact. De hitte en de geur van kretek (al op de airport) en ja hoor zelfs de opstopping op straat als er een ceremonie is geeft me het gevoel van missen. Mannen en vrouwen in prachtig Balinees kostuum met offerandes en rituelen waar ik me graag nog meer in wil verdiepen voor kleuren en rituelen…

Bali in mijn hart

Sinds 2016 en lang daarvoor heb ik Bali in mijn hart. Jaren op rij woonde ik daar een seizoen, schreef meer dan 60 blogs over wonen en coachen op een tropisch eiland, 3 ebooks en gaf les aan vrouwen die kozen voor een kleurrijk(er) leven. 

Een andere toekomst

Als ik kijk naar de dankbare vrouwen, en dat voelt wat onwennig omdat ze door mijn initiatief een ticket naar een andere toekomst kochten, dan gloeit er iets. De een kwam voor een retreat en zocht rust voor inzichten in zichzelf om de volgende stappen voor haar bedrijf te voelen, haar ziel als zakenvrouw. De ander om de kleuropleiding te volgen voor het grote plaatje wat ze voor ogen had en waar we samen een plan voor maakten. Weer een ander omdat ze klaar was met wie ze was en verdomd nieuwsgierig wie ze zou worden als er geen Nederland zou zijn. 

De verandering

Het maakt niet uit wat je reden is voor een ticket naar de toekomst; true colours vinden hun weg wel als je er tijd en aandacht aan schenkt. All inclusive! Ik zag de verandering ontstaan en ik niet alleen. Ik zag de kwetsbaarheid tevoorschijn komen, het zachter worden van hun gezicht. Wat Ik ook zag ze de ruimte nemen en de nieuwe verhalen ontstaan. En ik zag dat hun onzichtbare verlangens een plaats konden vinden in de ruimte die nu ontstond. Zo mooi! 

Inner journey

En dan ineens krijg ik een beeld van Michael, de eigenaar van Dojo, de co-workspace die na een jaar en zoveel digital nomads verder gewoon roept: Hey colour girl, you’re back. Zo lief, die herkenning! En dat is precies wat ik ook bij deze vrouwen zie ontstaan: Hey colour girl, you’re back – terug in je eigen leven van het ontspannen meisje, een inner journey. Deuren openen daar die anders gesloten zouden blijven. Voorbij de inschikkelijkheid van jaren, van patronen die niet meer dienen en wat mis ik jullie en wat ik mag en kan betekenen.

Verlangen en missen

Ik mis de uitdagingen en mijn creativiteit om het voor jullie en voor Bali mooi te maken en mijn best te doen. Ook mis ik de uitnodiging en de uitdaging. En ik mis jullie hotelletjes opzoeken en een persoonlijke boodschap in je kamer achterlaten.Wat ik ook mis jullie verhalen en verlangens. Ik mis samen naar de markt gaan, een visje aan zee, jullie appjes sturen met een uitnodiging naar het dakterras van het oudste hotel, om je belemmerende overtuiging aan de ondergaande zon mee te geven. Ik mis dat ik je…

Shit, ik mis mij!

Ik voel me stil vallen, k*t dit had ik niet zien aankomen. Pijn!
Ik slik en weet ineens wat er aan de hand is en wat me al weken dwarszit. Ik verlang naar het avontuurlijke, vindingrijke en toegewijde deel. Het is niet alleen een wezenlijk deel van Bloei! maar van mij. Ik mis de vrouw in mij die dol is op haar comfortzone, maar onbewust steeds weet dat daar de magie niet woont. Een schip is veilig in de haven, maar er niet voor gebouwd. Ik mis zelfs dat ik soms niet weet waar ik het zoeken moet, maar het altijd schijn te vinden in mijn taal van kleur. Ik mis uren mijmeren aan het strand, wachtend op een golf, een golf van inzicht om de volgende fase in mijn leven te besurfen en te delen en te inspireren.

Thanks Baliiiii

Ik denk aan de mooie vraag van Anna: Bali brengt je, en wat breng jij Bali? Want als iets je zoveel geeft dan wil je niet anders dan dankbaar zijn. Ik heb het antwoord nog niet gevonden en hoewel rust toendertijd als eerste antwoord opplopte, is dat niet wat ik bedoelde met wat daar nu is. Ik mis en stuur positiviteit en hoop dat de magie er mag zijn. Thanks Baliiiii, zoals je bevolking het zo mooi zingend zegt. Ik mis je. Ik mis de magie en wens je alle goeds.